Nascholing voor en door zorgprofessionals

Een 91-jarige vrouw wordt in de nacht onderkoeld en met enkele kleine wonden aan de voeten en benen aangetroffen in de tuin van ons verpleeghuis. Er volgt een snelle achteruitgang met een wondinfectie. Enkele dagen later ontstaan plots kaak-, nek- en rugkrampen met benauwdheid, angst en pijn. Er is een sterk vermoeden op tetanus en er wordt een symptomatisch beleid ingesteld. De impact voor de patiënt en diens omgeving is groot. Deze casus benadrukt het belang van preventieve vaccinatie, en beschrijft daarnaast de prognose, behandelconsequenties en impact van dit zeldzame ziektebeeld bij kwetsbare ouderen.

Aan de hand van een casus van een driejarige peuter wordt in dit artikel beschreven hoe een relationele benadering vanuit de Infant Mental Health-visie en het Development, Individual-Differences, Relationship-based model (DIR)1 kan worden gehanteerd. Diagnostiek en interventie gaan hand in hand. De reflecties op ouderlijk functioneren en de invloed van vroege geschiedenis helpen ouders inzicht te krijgen in welke patronen zij zijn terechtgekomen. De visualisatie van de ontwikkeling met de boom laat zien waar de sociaal-emotionele behoeftes liggen en hoe ouders hierbij kunnen aansluiten in het hier-en-nu. Wanneer bij ouders meer mentale ruimte ontstaat, zien zij weer nieuwe perspectieven, en komt er ruimte voor speelsheid en nieuwe oplossingen in dagelijkse interacties. Dit brengt niet alleen de ontwikkeling van het kind en het ouderschap in een stroomversnelling, maar geeft vooral een basis van vertrouwen en plezier in verbinding met elkaar.

Auteur dr. Timon de Groot heeft met Een mens is geen machine; de arbeidsinspectie 1890-2025 op een vlotte en leesbare manier geboekstaafd hoe arbeidsrisico’s en de samenleving zich hebben ontwikkeld sinds halverwege de negentiende eeuw. In het oog springt hoe nauw de verbondenheid was én is tussen inzichten vanuit de geneeskunde en het inspecteren op de arbeid. En passant wordt ook zichtbaar hoe nu de term ‘arts’ gangbaarder is dan voorheen ‘geneeskundige’.

Iedereen herkent de spanning die ontstaat wanneer er een gesprek moet worden gevoerd dat enige moed vereist. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn wanneer u aan uw cliënt moet aangeven dat er aanpassingen in de zorg noodzakelijk zijn, terwijl u weet dat dit weerstand gaat opleveren. Het kan ook voorkomen dat u grenzen moet stellen aan een mantelzorger die regelmatig over uw grenzen gaat, of dat u een collega moet aanspreken die zorg verleent waarvoor geen passende zorg is beschreven in het zorgplan.

Tinka van Trier is huisarts in opleiding, epidemioloog en promoveerde in 2024 aan de Universiteit van Amsterdam op haar proefschrift Cardiovascular risk and prevention. Na haar promotie deed zij onderzoek naar risicocommunicatie aan het gerenommeerde Harding Center for Risk Literacy in Potsdam (Duitsland). Vanuit die expertise werkt ze nu aan verschillende projecten die patiëntgerichte communicatie over cardiovasculaire risicomodellen verbeteren. Promotoren: R.J.G. Peters en W.J.M. Scholte op Reimer.

Vorig jaar maakten collega’s Maud, toen nog in opleiding tot anesthesiemedewerker, en haar werkbegeleider Marjolijn (anesthesiemedewerker) een interessante casus mee. Ze stonden samen ingepland op een electief gynaecologisch programma. Tijdens deze dag verliep een casuïstiek iets anders dan verwacht. Zij delen hun ervaring en opgedane kennis graag met de iAM-lezer, zodat jij bedachtzaam bent op deze situatie.