Nascholing voor en door zorgprofessionals

Naast psychologische en herstel bevorderende interventies zijn er verschillende medicamenteuze behandelopties bij de behandeling van patiënten met een stoornis in het gebruik van alcohol. In de multidisciplinaire richtlijn Stoornissen in het gebruik van alcohol wordt aan de hand van een stappenplan een advies gegeven over de medicamenteuze behandelopties. In dit artikel leest u hoe dit stappenplan tot stand is gekomen en hoe dit eruitziet.

In dit artikel wordt ingegaan op de casus van meneer De Vries, 87 jaar. Meneer De Vries woont thuis en krijgt hulp van een thuiszorgmedewerker. Hij wil graag dat de medewerker de achterdeur op slot draait bij vertrek en de sleutel in het sleutelkastje opbergt. De thuiszorgmedewerker doet dit niet, omdat dit volgens haar niet zomaar mag. Hoe zit dit precies en wat zegt de Wet zorg en dwang hierover.

In een nieuwe richtlijn van Stichting Kwaliteitsimpuls Langdurige Zorg (SKILZ) staan adviezen in verband met de zorg voor cliënten in de langdurige zorg met (risico op) obstipatie. De richtlijn bevat hoofdstukken over risicofactoren voor obstipatie, het observeren van het ontlastingspatroon en leefstijladviezen en interventies. Ook samenwerken met naasten en ondersteuning vanuit de organisatie worden besproken. In dit artikel worden de belangrijkste aanbevelingen uit de richtlijn voor zorgprofessionals werkzaam in de langdurige zorg besproken.

De zorgsector kampt met een explosieve toename van zzp’ers, gedreven door de behoefte aan autonomie en flexibiliteit. Voor veel zorgprofessionals biedt het zzp-schap een uitweg uit de beperkingen van vaste dienstverbanden, zoals hoge werkdruk en gebrek aan zeggenschap. Echter, de groei van zzp’ers leidt tot zorgen over schijnzelfstandigheid en strengere handhaving van wetgeving, waardoor opdrachtgevers terughoudend zijn met inhuur. Tegelijkertijd blijft het vaste dienstverband onaantrekkelijk, wat de druk op de arbeidsmarkt verder vergroot. Zonder duidelijke eigenaar van dit probleem en met uiteenlopende belangen, ontbreekt een integrale aanpak. Dit zet niet alleen de continuïteit van zorg op het spel, maar maakt duurzame oplossingen voor de zorgarbeidsmarkt cruciaal én urgent.

Extravasatie is het uittreden van infuusvloeistof in het onderhuidse weefsel. Als niet tijdig wordt ingegrepen kan ernstige schade ontstaan, zoals necrose. Risicofactoren zijn gerelateerd aan de patiënt en aan de canulatie en infusie. De behandeling bestaat in niet-farmacologische en farmacologische interventies, waarbij afhankelijk van het geëxtravaseerde geneesmiddel gekozen kan worden tussen ‘verspreiden en verdunnen’ en ‘lokaliseren en neutraliseren’. Om de schade bij niet-cytotoxische extravasatie te beperken kunnen specifieke antidota zoals hyaluronidase, fentolamine, nitroglycerine en natriumthiosulfaat worden toegepast. Chirurgisch kan vocht worden verwijderd en de druk worden verlicht. Het begrijpen van deze aspecten is cruciaal voor het voorkomen en effectief behandelen van extravasatieletsels.

Hoewel de Nederlandse reanimatiezorg uitstekend georganiseerd is, blijft de mortaliteit van langdurige reanimatie hoog. Om bij patiënten met een refractair arrest de circulatie te herstellen en ischemie te voorkomen, wordt steeds meer gebruikgemaakt van extracorporele cardiopulmonaire reanimatie (ECPR). Dit is een potentieel levensreddende, maar ook invasieve en kostbare behandeling met grote kans op complicaties. Bovendien is de daadwerkelijke effectiviteit nog steeds onderwerp van discussie. Om de plaats van ECPR voor reanimaties buiten het ziekenhuis te kunnen vaststellen is het belangrijk te weten wanneer en bij wie ECPR een geschikte behandeling kan zijn, maar ook om zich bewust te zijn van de mogelijke keerzijde van ECPR vanuit individueel en maatschappelijk perspectief. Dit artikel gaat in op de huidige inzet van ECPR en geeft aanknopingspunten om geschikte kandidaten te herkennen. Daarnaast wordt gekeken naar de kosteneffectiviteit van deze behandeling.