Nascholing voor en door zorgprofessionals

Voor een belangrijke afname van sterfte en secundaire restschade bij vitaal bedreigde kinderen zijn vroegtijdige herkenning en primaire behandeling van respiratoir, circulatoir of centraal neurologisch falen van essentieel belang. Om dit te standaardiseren, zijn internationale richtlijnen (advanced paediatric life support, APLS) opgesteld. In Nederland organiseert de Stichting Spoedeisende Hulp bij Kinderen cursussen over de herkenning en opvang van vitaal bedreigde kinderen voor verpleegkundigen en medici. In dit overzichtsartikel wordt een samenvatting gegeven van de op dit moment toegepaste richtlijn.

Kennis van niet-epileptische, aanvalsgewijze bewegingspatronen is essentieel om overdiagnostiek van epilepsie en onnodige behandeling daarvan te voorkomen. De bewegingspatronen zijn divers, er zijn verschillen in provocatie, in dagritme en in verschijningsvormen. Bewustzijnsverlies treedt zelden op maar er is wel vaak een zekere mate van bewustzijnsverenging. De belangrijkste differentiële diagnose is vanzelfsprekend epilepsie. De beelden werken verwarring met epilepsie in de hand door hun klinische presentatie, aanvalsgewijze voorkomen en aanvalsvrije periodes. Soms lijken deze bewegingspatronen, net als epilepsie, uitgelokt door specifieke situaties. In dit artikel wordt een overzicht gegeven van niet-epileptische aanvalsgewijze bewegingsafwijkingen bij kinderen. Duidelijk zal worden dat een goede anamnese, met nauwkeurige analyse van de klinische verschijnselen van de paroxismen en de omstandigheden waaronder de gebeurtenissen optreden, de belangrijkste sleutel is voor de diagnose, en dat aanvullend onderzoek vooral bestaat uit (een combinatie van) videoregistratie van een aanval en eeg.

Van de patiënten in het ziekenhuis krijgt 80-90% een infuus. Veel van deze infusen worden door verpleegkundigen ingebracht. Het is belangrijk dat het inbrengen van een infuusnaald goed en zorgvuldig gebeurt. De belangrijkste complicatie na het inbrengen van een infuus is flebitis, een pijnlijke en gevaarlijke aandoening.

Hart- en vaatziekten zijn de meest voorkomende oorzaken van morbiditeit en mortaliteit in de westerse samenleving. Met de toenemende gemiddelde leeftijd van de chirurgische populatie zal de anesthesist meer hoogrisicopatiënten voor cardiovasculaire complicaties behandelen in de perioperatieve periode. Afgelopen jaren zijn nieuwe cardioprotectieve strategieën ontwikkeld om het risico op myocardiale ischemie in de perioperatieve periode te verkleinen. In dit artikel bespreken we de mogelijkheden van cardioprotectie door anesthetica, zoals door preconditionering en postconditionering, en de bekende mechanismen erachter. De resultaten van alle tot nu toe verrichte klinische trials met preconditionering met anesthetica zullen worden besproken

Myasthenia gravis is van de neuromusculaire aandoeningen wellicht degene die wij in de anesthesiologische praktijk en op de intensive care (IC) het meest zien. De incidentie van deze autoimmuunziekte is ongeveer 1 op 25.000, waarbij de vaak adolescente patiënten een wisselend klachtenpatroon vertonen. Voorbereiding op een thymectomie, het soort medicijnen dat door myastheniepatiënten wordt gebruikt, en de toegenomen gevoeligheid voor spierverslappers zijn de belangrijkste aandachtspunten voor ons.

Ernstige sepsis is een complex ziektebeeld waarbij meerdere vitale functies tegelijkertijd disfunctioneren. De mortaliteit en morbiditeit van ernstige sepsis is hoog. Wanneer ernstige sepsis in een vroege fase wordt herkend, kan de behandeling vroeg worden begonnen. Analoog aan het acuut myocardinfarct of cerebrovasculair accident zijn de golden hours cruciaal voor een betere overleving en vermindering van de restschade. Recente publicaties naar diverse orgaanspecifieke dysfuncties bij ernstige sepsis hebben laten zien dat snelle diagnostiek en snelle toepassing van de behandeling binnen zes uur na het stellen van de diagnose, zal leiden tot een verbeterde overleving.