Nascholing voor en door zorgprofessionals

Lagere dosering kankermedicijnen vermindert CO2-uitstoot | Vaker zeer antibioticaresistente bacteriën | Zenuwschade door voedingssupplementen met vitamine B6 | Meer medicijngebruik in lage SES-gebieden | Preventieve behandeling kan ontwikkeling RA vertragen of voorkomen | Afbouwen van bloeddrukverlagende middelen afgeraden bij ouderen met dementie in verpleeghuis | Koorts na gebruik van mebendazol | DroomSap kan bijwerkingen geven | Positief effect van semaglutide bij chronische nierschade | Stijging uitgaven middelen voor gewichtsvermindering

The World Health Organization adviseert interprofessionele samenwerking (IPS) in de zorg, om beter in te spelen op complexere patiëntbehoeften. Op verpleegafdelingen wordt meestal multidisciplinair samengewerkt. Hoe kunnen teams IPS aanleren? Een veelbelovende aanpak is het organiseren van interprofessionele patiëntbesprekingen (IPPB). In een ‘evidence-based quality improvement’ project is gekeken naar het effect op leren samenwerken en de ervaring van artsen, verpleegkundigen en patiënten. Hieruit bleek dat zo’n bespreking positief werkt om vaardigheden aan te leren, haalbaar is in de praktijk en positief wordt ervaren door zowel patiënten als zorgprofessionals.

Risicofactoren voor diabetes type 2 en hart- en vaatziekten zijn vaak tegelijkertijd aanwezig bij mensen met overgewicht en obesitas. Deze overlappende risicofactoren samen worden aangeduid als het metabool syndroom en zijn een duidelijk extra risico op ziekte. In dit artikel wordt uitgelegd wat het metabool syndroom is en hoe dit syndroom te herkennen en te behandelen is.

Het is een pijnlijk contrast: terwijl zorgverleners in sommige delen van de wereld met een schrijnend tekort aan medische hulpmiddelen kampen, worden in rijke landen jaarlijks talloze ongebruikte en volledig functionele hulpmiddelen vernietigd. Deze verspilling, voortkomend uit strikte regelgeving en commerciële belangen, wordt vaak als onvermijdelijk beschouwd. Maar is dat ook echt zo?

Farmacogenetica is al jaren in opkomst en wordt door sommigen gezien als hét hulpmiddel voor geïndividualiseerde zorg. Ook de zogenoemde DNA-medicatiepas is al meerdere keren in het nieuws geweest. Op basis van DNA-onderzoek kan een persoonlijk medicatieadvies worden gegeven. Zo kan een dosering worden aangepast, of kan er worden gekozen voor een ander geneesmiddel om bijvoorbeeld ernstige bijwerkingen te voorkomen. De uitkomst van het DNA-onderzoek wordt vermeld op een pas die de patiënt na het onderzoek krijgt en die bij het bezoek aan arts en apotheker kan worden gedeeld. Maar hoe nuttig is zo’n DNA-medicatiepas nu precies? En waar kun je die dan precies voor gebruiken? In dit artikel belichten we kort de achtergrond van farmacogenetica, hoe het nu al wordt toegepast in de zorg voor volwassenen, en in hoeverre het toepasbaar is in de kindergeneeskundige praktijk.

Infectieuze aortitis is een onderbelichte en levensbedreigende aandoening die vooral op hogere leeftijd voorkomt. Risicofactoren zijn een immuungecompromitteerde status, diabetes en pre-existente vaatschade zoals atherosclerose of stentplaatsing. Pathofysiologisch zijn er vier verschillende routes van ontstaan: innesteling van bacteriën vanuit de bloedbaan, doorbraak van een nabijgelegen infectie, septische embolieën en accidentele enting van bacteriën in de vaatwand (directe inoculatie genoemd). Een CT-angiografie of PET/CT is de voornaamste techniek om een aortitis in beeld te brengen. Afname van bloed- en weefselkweken behoort tot de standaarddiagnostiek, waarbij ook serologie en PCR-diagnostiek ingezet kunnen worden. De behandeling is meestal tweeledig en bestaat uit antimicrobiële therapie in combinatie met chirurgische interventie. Empirische antibiotica worden gericht op de meest voorkomende verwekkers en kunnen bij specifieke risicofactoren uitgebreid worden. Chirurgisch interveniëren betreft van oudsher een open reconstructie en débridement, maar tegenwoordig wordt ook regelmatig gekozen voor endovasculaire interventies. Complicaties als aneurysmavorming, -ruptuur en sepsis zorgen voor een hoog mortaliteitsrisico.