Nascholing voor en door zorgprofessionals

IMH is een werkwijze met een onderliggende visie, die zich richt op de vroege ouder-kindrelatie en de invloed hiervan op de ontwikkeling van het kind en de ouderomgeving. IMH-professionals kijken breed naar biologische, sociale en omgevingsfactoren die de psychische gezondheid van baby’s en jonge kinderen beïnvloeden.1-4 De eerste levensjaren zijn cruciaal voor de ontwikkeling van stressregulatie, emotioneel welzijn en sociale interactie. Vroege interventies kunnen risico’s op latere psychische problemen verkleinen en bijdragen aan een gezonde ontwikkeling. Een transdisciplinaire aanpak, waarbij disciplines als psychiatrie, psychologie en verpleegkunde samenwerken, is hierin essentieel.

‘U heeft vasculaire dementie’, zegt de huisarts tegen mijn moeder. Ik had het verwacht, maar nu het uitgesproken is, komt het toch hard binnen. ‘Wat een onzin’, zegt ze boos. ‘Iedereen vergeet wel eens iets. Ik wil een andere huisarts!’ We zitten in de auto. Ze kijkt me aan met ogen die ik nauwelijks herken, dan draait ze zich weg. De stilte voelt zwaar. Dit is het begin van iets dat alles verandert. Ik vind een andere huisarts binnen de praktijk die haar dossier wil overnemen, maar hij zegt uiteraard hetzelfde. En weer is mijn moeder boos. ‘Ik ga er niet meer naartoe’, klinkt het beslist. Het doet pijn om te zien dat ze de diagnose niet kan of wil accepteren. Hoe kan ik haar helpen als ze geen ziekte-inzicht heeft? Ik voel me machteloos. Dan besluit ik: ik kies ervoor om aan te sluiten, om mee te bewegen met haar dementie.

Verlies van dierbaren confronteert nabestaanden met emotionele pijn en een zoektocht naar betekenisgeving rond het verlies. Als dit aanleiding geeft tot langdurige klachten, kan worden gesproken van persisterende rouw. Bij verlies van een dierbare in de context van een potentieel traumatische gebeurtenis kan er sprake zijn van traumatische rouw. Rituelen en symbolische expressies van rouw kunnen betekenisgeving na verlies ondersteunen. Dit artikel laat zien hoe rituelen nabestaanden kunnen helpen betekenis te geven aan verlies, ook bij persisterende of traumatische rouw. U leert hoe u deze kennis in de praktijk kunt toepassen.

De diagnostiek van bottumoren kan complex zijn. Soms kom je een ossale laesie tegen als toevalsbevinding. Het is dan belangrijk de laesie adequaat te classificeren zodat de patiënt de juiste work-up krijgt of gerustgesteld kan worden. Voor deze karakterisatie en indeling zijn verschillende handvatten beschikbaar: Leeftijd, Locatie, en de Lodwick criteria. Afhankelijk van de leeftijd en locatie kan een waarschijnlijkheidsdiagnose worden opgesteld van mogelijke laesies. Tenslotte bieden de Lodwick criteria houvast voor het onderscheid tussen benigne, onzeker en maligne kenmerken. Het belangrijkste bij bottumoren is niet het labelen van de laesie met een specifieke diagnose, maar het duiden als benigne, lokaal agressief (deze groep kan benigne en maligne laesies betreffen) of maligne. Zo nodig kan worden verwezen naar een expertise centrum voor bottumoren voor een advies, de verdere diagnostische work-up en behandeling.

Dr. Eline van der Valk rondt binnenkort haar opleiding tot internist-endocrinoloog af. Gedurende haar opleiding heeft zij het klinisch werk afgewisseld met onderzoek naar obesitas, en dan met name naar de rol van stresshormonen (cortisol/cortison) en inflammatie. Op 11 december 2024 verdedigde ze haar proefschrift, getiteld Stress en immuniteit, nieuwe perspectieven voor obesitas. Dit proefschrift werd door de Nederlandse Vereniging voor Endocrinologie uitgeroepen tot beste proefschrift van het jaar 2024, en verschillende hoofdstukken ervan werden onderscheiden als beste artikel, onder andere vanuit de Netherlands Association for the Study of Obesity en vanuit de Nederlandse Vereniging voor Endocrinologie. Van der Valk hecht er waarde aan dat haar onderzoeksresultaten ook bij het publiek terechtkomen. Haar werk is dan ook regelmatig te zien en te horen geweest op tv, radio, maar ook op (inter)nationale congressen en nascholingen. In haar vrije tijd houdt ze van bootcampen, tuinieren en koken, en eropuit gaan met haar man en drie kinderen. Promotoren: prof. dr. E.F.C. van Rossum en dr. A.M. Iyer

Een vernauwing van één of beide nierarteriën kan het gevolg zijn van fibromusculaire dysplasie, maar ontstaat meestal als uiting van gegeneraliseerde atherosclerose. Zolang de mate van stenosering beperkt blijft, zal de nier via aanpassing van de intrarenale hemodynamiek nog voor voldoende perfusie kunnen zorgen. Naarmate de stenose in ernst toeneemt, wordt het renine-angiotensinesysteem echter steeds meer geactiveerd en ontstaat er ischemische schade in de nier met uiteindelijk nierfunctieverlies. Een van de gevolgen van nierarteriestenose is hypertensie, waarschijnlijk door het verhoogde reninegehalte. Toch blijft nog een aanzienlijk percentage van de patiënten normotensief. Revascularisatie heeft bij patiënten met fibromusculaire dysplasie vaak wel een gunstig effect, maar het nut van deze therapie bij atherosclerotische afwijkingen wordt betwijfeld. In de diagnostiek heeft de radioloog een belangrijke rol.