De lessen van mijn moeder
‘U heeft vasculaire dementie’, zegt de huisarts tegen mijn moeder. Ik had het verwacht, maar nu het uitgesproken is, komt het toch hard binnen. ‘Wat een onzin’, zegt ze boos. ‘Iedereen vergeet wel eens iets. Ik wil een andere huisarts!’ We zitten in de auto. Ze kijkt me aan met ogen die ik nauwelijks herken, dan draait ze zich weg. De stilte voelt zwaar. Dit is het begin van iets dat alles verandert. Ik vind een andere huisarts binnen de praktijk die haar dossier wil overnemen, maar hij zegt uiteraard hetzelfde. En weer is mijn moeder boos. ‘Ik ga er niet meer naartoe’, klinkt het beslist. Het doet pijn om te zien dat ze de diagnose niet kan of wil accepteren. Hoe kan ik haar helpen als ze geen ziekte-inzicht heeft? Ik voel me machteloos. Dan besluit ik: ik kies ervoor om aan te sluiten, om mee te bewegen met haar dementie.