Nascholing voor en door zorgprofessionals

De Spaanse neuroloog Juan Pareja stelde in 2003 voor om een groep hoofdpijnsyndromen ‘epicranial headaches’, of ‘epicranias’ te noemen, omdat ze ogenschijnlijk veroorzaakt werden door aandoeningen van oppervlakkige of extracraniële structuren en daarom als ‘epi’ (‘bij’ in het Grieks) beschouwd moesten worden.1 Als voorbeelden van dergelijke epicranias gaf hij nummular headache (‘munthoofdpijn’) en enkele oppervlakkige neuralgieën (zoals n. supraorbitalis- en occipitalis-neuralgie). Het belangrijkste kenmerk van deze syndromen was voor hem dat de pijn zich beperkte tot een afgegrensd gebied op de schedel of in het aangezicht. In 2008 beschreef hij tien patiënten met strikt eenzijdige aanvallen van schietende pijn, vanuit een klein gebied op het achterhoofd of bij de slaap naar oog of neus in een lineair of zigzagtraject.2 Hij beschouwde dit als een nieuw hoofdpijnsyndroom in de groep van de epicranias en noemde het ‘epicrania fugax’ vanwege het schietende en paroxismale karakter.

Verpleegkundigen en andere beroepsgroepen in de zorg hebben beroepsgeheim; zij mogen geen informatie over de patiënt doorgeven aan anderen zonder toestemming van de patiënt. Of, anders geformuleerd, het beroepsgeheim verplicht de verpleegkundige te zwijgen over alles wat zij te weten komt als verpleegkundige. Maar in de praktijk gaat het nogal eens mis en wordt het beroepsgeheim, soms onbedoeld, geschonden.

In dit artikel wordt aandacht geschonken aan de multidisciplinaire richtlijn Complex regionaal pijnsyndroom type I (CRPS-I). Aan de orde komen epidemiologie, pathofysiologie, predisponerende factoren, natuurlijk beloop en de belangrijkste conclusies en aanbevelingen ten aanzien van diagnostiek en therapie. Wat uitgebreider wordt stilgestaan bij het vaststellen van de belastbaarheid en begeleidingsadviezen zoals in de richtlijn in een apart hoofdstuk verwoord. Hoewel klinisch zeer relevant, komen de vele onderzoeken naar het nut van (aanvullende) diagnostiek en behandeling minder uitgebreid aan bod.

De ziekte van Kawasaki is een acute vasculitis van middelgrote bloedvaten die vrijwel uitsluitend bij kinderen voorkomt. Deze

Probleemgedrag is gedrag van de patiënt dat door de patiënt en/of zijn omgeving als moeilijk hanteerbaar ervaren wordt. Probleemverheldering, behandeldoelen, behandeling en evaluatie vormen de basis van de behandeling van probleemgedrag. Naast behandeling van ziekten, inzetten van middelen en maatregelen en psychofarmacotherapie, vormt psychosociale behandeling en begeleiding de belangrijkste pijler van behandeling. Deze pijler is het meest effectief. Multidisciplinaire behandeling is een onmisbare component. Voorwaarden voor een goede multidisciplinaire samenwerking zijn onderling vertrouwen, een open leerhouding en ondersteuning door de leidinggevende.

Bespreking van: Antiepileptic drugs in migraine and epilepsy: Who is at increased risk of adverse events? Romoli M, Costa C, Siliquini S, Corbelli I, Eusebi P, Bedetti C, Caproni S, Cupini LM, Calabresi P, Sarchielli P. Cephalalgia 2016 Dec 12; pii: 0333102416683925. [Epub ahead of print]