Nascholing voor en door zorgprofessionals

Een cerebrovasculair accident (CVA) is een verzamelnaam voor ziektebeelden waarbij sprake is van een stoornis in de bloedvoorziening in de hersenen. In dit artikel wordt het klinisch redeneren bij een CVA-patiënt uitgewerkt met behulp van de Internationale Classificatie voor menselijk Functioneren (ICF). De ICF beschrijft het menselijk functioneren vanuit drie verschillende perspectieven. Stoornissen bij het CVA worden in kaart gebracht door middel van anamnese en observatie, interpretatie van gedrag, gebruik van meetinstrumenten of het verzamelen van gegevens en diagnostiek van andere (para)medische disciplines. De stoornissen na een CVA bevinden zich onder andere op motorisch, sensibiliteits-, en cognitief vlak. Deze gebieden worden in dit artikel uitgewerkt, waarna ingegaan wordt op mogelijke verpleegproblemen op basis van de PES-structuur (probleem, etiologie, symptomen).

Elke anesthesioloog of intensivist kan (bijvoorbeeld bij grote ingrepen, trauma of een fluxus postpartum) geconfronteerd worden met massaal bloedverlies en bijkomende stollingsproblemen. Adequate hemostatische resuscitatie kan een vermindering geven van de hoeveelheid bloedverlies en de mortaliteit. Initieel kan dit gebeuren door middel van ratiogedreven transfusie van bloedproducten en wanneer mogelijk doelgericht op geleide van labuitslagen. Behalve voor bloedproducten is er een plaats voor stollingsfactoren, zoals concentraten van vierfactorenconcentraat (4FC) en fibrinogeen. Ook tranexaminezuur in een vroeg stadium is effectief gebleken in het verminderen van morbiditeit en mortaliteit bij grote ingrepen, trauma en fluxus post partum. Waar mogelijk kan stollingscorrectie snel en effectief plaatsvinden op geleide van ‘point of care testing’ zoals trombo-elastometrie of trombo-elastografie. De implementatie van een protocol voor massale transfusie verdient aanbeveling.

Ongewild urineverlies en verzakkingen komen veel voor bij vrouwen, maar blijven vaak onderbelicht in de apotheek. Terwijl incontinentiemateriaal zichtbaar aanwezig is, blijft de zorg rondom verzakkingen, zoals het verstrekken van een pessarium, grotendeels onzichtbaar. Vrouwen zoeken vaak laat hulp, wat het belangrijk maakt om signalen vroegtijdig op te vangen, bijvoorbeeld wanneer advies over verbandmaterialen wordt gevraagd. In deze e-learning staat de rol van de apotheek bij deze klachten centraal. U leert wanneer en hoe u actief het gesprek kunt aangaan, welke rol de assistente kan spelen en wanneer het bij u als apotheker hoort te liggen. BLOK A behandelt de oorzaken en diagnostiek van ongewild urineverlies en verzakkingen. In BLOK B worden de verschillende behandelopties besproken, waaronder goed verbandmateriaal en medicamenteuze therapie. Deze nascholing helpt u zich zekerder te voelen in het bespreekbaar maken van deze klachten en biedt handvatten om vrouwen gerichter te ondersteunen bij hun zorgvraag.

Ongewild urineverlies en verzakkingen komen veel voor bij vrouwen, maar blijven vaak onderbelicht in de spreekkamer. Vrouwen ervaren vaak een drempel om hierover hulp te vragen, wat leidt tot een aanzienlijke patiënt delay. Als huisarts is het daarom belangrijk alert te zijn op signalen en proactief het gesprek aan te gaan wanneer zich een kans voordoet, bijvoorbeeld bij vragen over incontinentiemateriaal. In deze nascholing leert u meer over uw rol bij de herkenning en begeleiding van vrouwen met deze klachten. In BLOK A worden de oorzaken en diagnostiek van ongewild urineverlies en verzakkingen besproken. BLOK B gaat in op de behandelopties, variërend van conservatief beleid tot inzet van pessaria of operatieve interventies. Daarbij is ook aandacht voor het gebruik en de plaats van incontinentieverband als tijdelijke of definitieve oplossing. Deze nascholing helpt u om meer vertrouwen te krijgen in het bespreekbaar maken van deze klachten en om vrouwen gericht en laagdrempelig te ondersteunen. Daarmee kunt u bijdragen aan een betere kwaliteit van leven voor deze grote en vaak stille patiëntengroep.

Röntgenonderzoek is al decennialang een onmisbaar onderdeel van de tandheelkundige diagnostiek. In de tandartspraktijk vervult de tandarts hierbij een centrale rol: hij of zij stelt de indicatie, voert het röntgenonderzoek uit, beoordeelt de beelden én draagt verantwoordelijkheid voor het veilig en verantwoord gebruik van röntgenapparatuur. Daarmee is de tandarts niet alleen uitvoerder, maar ook toezichthoudend deskundige. Deze nascholing richt zich op de essentiële aspecten van het gebruik van röntgenstraling binnen de tandheelkunde. U maakt kennis met de moderne opnametechnieken en de bijbehorende beeldvorming, evenals met de actuele wet- en regelgeving. Daarnaast wordt ingegaan op het belang van een correcte toepassing van röntgenstraling en op het onderhouden van apparatuur om patiëntveiligheid te waarborgen. De e-learning helpt u goed voorbereid te zijn op al uw verantwoordelijkheden rondom röntgentoepassingen in de praktijk.

Mondgezondheid wordt vaak beperkt tot tanden en kiezen, maar omvat het gehele orofaciale systeem: van de onderste helft van de schedel tot aan de hals. Binnen dit gebied vallen onder andere de tong, tonsillen, neus, farynx, larynx, lymfeklieren, speekselklieren, temporomandibulaire gewrichten en het gebit. Deze e-learning is het tweede deel van een tweeluik over mondgezondheid in de huisartsenpraktijk. Waar in deel I de dentitie en het parodontium centraal stonden, richt deze nascholing zich op de orale slijmvliezen, de tong, het speeksel, de speekselklieren, de temporomandibulaire gewrichten en halitose. U leert hoe u mondongezondheid herkent, wat u als huisarts zelf kunt doen en wanneer samenwerking met de tandarts of het mondzorgteam aangewezen is. De e-learning biedt praktische handvatten voor tijdige signalering en verwijzing, en versterkt de samenwerking tussen mondzorg en huisartsenzorg.