Nascholing voor en door zorgprofessionals

Intraveneus immuunglobuline (IVIg) wordt gebruikt bij de behandeling van immuungemedieerde neuromusculaire aandoeningen. De bekendste indicatie is de behandeling van immuungemedieerde neuropathieën (Guillain-Barré-syndroom (GBS), chronische inflammatoire demyeliniserende polyneuropathie (CIDP) en multifocale motore neuropathie (MMN)). Hiervoor is de effectiviteit van IVIg vertuigend aangetoond. IVIg is ook bewezen effectief bij de behandeling van myasthenia gravis en dermatomyositis en waarschijnlijk effectief bij polymyositis en stiff-person syndrome. IVIg bevat een breed spectrum aan humane antistoffen. De precieze werking is onbekend maar IVIg heeft een scala aan aangrijpingspunten in zowel het aangeboren als het adaptieve immuunsysteem. De standaard begindosering is 0,4 gram/kg gedurende 5 dagen. Bijwerkingen kunnen gerelateerd zijn aan de infusiesnelheid, ernstige bijwerkingen zijn zeldzaam. Het effect van de behandeling moet na twee à drie weken worden geëvalueerd, conform de eliminatiehalfwaardetijd van IVIg (gemiddeld 21 dagen). Gebruik hierbij goede objectiveerbare uitkomstmaten. Als een onderhoudsbehandeling nodig is bij CIDP moet bij goed effect na vier tot zes maanden worden gekeken of de IVIg-dosering kan worden afgebouwd.

Een PICC is een centrale katheter die perifeer, meestal in de bovenarm wordt ingebracht. Voordeel van deze lijn is dat de katheter wel een jaar of langer kan blijven zitten, waardoor de patiënt niet elke keer opnieuw geprikt hoeft te worden. Het uiteinde van de katheter ligt centraal in de overgang van de vena cava superior naar het rechter atrium. Daardoor raakt het bloedvat minder snel geïrriteerd en kunnen irriterende vloeistoffen zoals cytostatica of totale parenterale voeding veilig worden toegediend.

Bij het terugdringen van dwang en drang is het perspectief van de patiënt op de dwanginsluiting van belang. Het nabespreken van gedwongen insluiting geeft input om de dwang te verminderen en de zorg tijdens dwang te verbeteren. De ervaren gevolgen van de afzondering zijn niet gering. Het evalueren van dwanginsluitingen met patiënten levert een belangrijke aanvulling op de kennis van hulpverleners. De verbeteringen die de afgelopen jaren zijn toegepast rond dwang, leiden er niet toe dat dwanginsluiting beter of prettiger ervaren wordt. Het perspectief van patiënten tijdens en na de dwanginsluiting geeft duidelijke aanwijzingen om de zorg te verbeteren. In dit artikel wordt een methode beschreven om dwang na te bespreken. Deze wordt geïllustreerd met onderzoek in een kliniek voor forensische en een kliniek voor langdurig intensieve psychiatrie naar de ervaringen van patiënten en casuïstiek.

In Nederland hebben ongeveer 577.000 kinderen onder de 18 jaar een ouder met psychische problemen en/of verslavingsproblematiek. Deze kinderen vormen een risicogroep om zelf psychische problemen te ontwikkelen. Ze worden KOPP- of KVO-kinderen genoemd: Kinderen van Ouders met Psychische Problemen of Kinderen van Verslaafde Ouders. Deze kinderen vormen een risicogroep voor het ontwikkelen van KOPP-problemen: psychische problemen, ontwikkelingsproblemen en/of hebben een verhoogde kans mishandeld te worden. In Nederland doen per jaar ongeveer 94.000 mensen een suïcidepoging. Het is onbekend hoeveel van hen kinderen van 0-18 jaar hebben.

Tijdens de afgelopen drie influenzaseizoenen werden in Nederland naar schatting 6.000-10.000 mensen in het ziekenhuis opgenomen vanwege (complicaties van) influenza. Internationaal en nationaal is er al langere tijd een discussie gaande over de noodzaak van vaccineren van risicogroepen en medewerkers in de gezondheidszorg. In dit artikel gaan we in op het nut van influenzavaccinatie van zowel de (medische) risicogroepen als gezondheidszorgmedewerkers.

Geneeskunde is een regelgeleide praktijk. Als arts moet je je dus wel tot regels verhouden, door steeds weer te bepalen welke regel je wel of niet gaat volgen en waarom. Maar waarom zou je je aan een regel houden? Wanneer is het gerechtvaardigd om ervan af te wijken? Waar komt de autoriteit van regels vandaan? Hoe ga je om met situaties waarin regels conflicteren?