Physios

Het toegenomen aantal deelnemers aan bovenhandse sporten heeft ertoe geleid dat er de laatste jaren een grote stijging van de incidentie van elleboogklachten is. Klachten die bij deze categorie sporters aan de elleboog kunnen voorkomen, zijn onder andere een ruptuur van het mediale collaterale ligament, neuritis van de n. ulnaris, ruptuur van spierstructuren en peesontstekingen. De anatomie en biomechanica spelen een belangrijke rol in de pathofysiologie van elleboogklachten bij de bovenhandse sporten en vormen daarmee een uitgangspositie voor de behandeling van de klachten. In dit artikel worden de anatomie en de biomechanica van de elleboog besproken en wordt beschreven hoe de elleboog vanuit dit pathofysiologische model door de fysiotherapeut onderzocht kan worden.

Dit artikel doet verslag van een promotieonderzoek waaruit bleek dat aanvullende stabiliteitstraining bij patiënten met knieartrose geen meerwaarde heeft boven spierversterkende en functionele oefeningen, zelfs niet in een onderzoeksgroep van patiënten met instabiliteitsklachten. Beide oefenprogramma’s waren net zo effectief in het verminderen van pijn en verbeteren van fysiek functioneren en kniestabiliteit, met effectgroottes hoger dan in vrijwel alle eerdere RCT’s bij knieartrose. Deze hoge effecten werden ook gevonden bij patiënten in een vergevorderd stadium van artrose (op basis van MRI). Daarnaast bleek dat sterke bovenbeenspieren van essentieel belang zijn voor het dagelijks functioneren bij knieartrose.

Veel patiënten in de fysiotherapiepraktijk behoren tot de werkende bevolking. Werk is meestal goed voor de gezondheid, maar klachten van het bewegingsapparaat zijn een belangrijke reden voor werkverzuim en arbeidsongeschiktheid. Fysiotherapeuten profileren zich weinig op dit terrein en daarom beschrijft dit artikel daarvoor de mogelijkheden. Bij behandeling van patiënten met werkgerelateerde klachten is de arbeidscontext belangrijk. De fysiotherapeut dient, als een van de betrokkenen rondom de werknemer, kennis te hebben van wettelijke regels rondom arbeidsomstandigheden en verzuim, en van belemmerende factoren voor werkhervatting. Gespecialiseerde arbeidsfysiotherapeuten werken meestal voor netwerkorganisaties in de markt van bedrijfszorg. Zij richten zich op individuele werknemers, terwijl bedrijfsfysiotherapeuten daarnaast ook preventief onderzoek en advisering op bedrijfs- en groepsniveau aanbieden aan werkgevers. Preventie, behandeling en re-integratie behoren dus tot de mogelijke diensten van de fysiotherapeut. Aangevuld met de actuele vraag naar advisering over vitaliteit en duurzame inzetbaarheid van werknemers biedt dit terrein de fysiotherapeut veel mogelijkheden.

Musici lopen een hoger dan gemiddeld risico op een blessure van het steun- en bewegingsapparaat. De nadruk ligt op klachten in de bovenste extremiteit, waarvan een derde in de regio schouder en nek. Dit artikel gaat over pijn in nek en armen veroorzaakt door de lichaamshouding: postureel bepaalde cervicobrachialgie. Naast algemene en specifieke oorzaken komen diagnostiek en behandeling aan de orde. Het beeld wordt geïllustreerd aan de hand van ervaringen met geblesseerde musici, maar de benadering is direct toepasbaar op andere activiteiten of beroepsgroepen.

Shared decision making (SDM) is een van de uitgangspunten van het beroepsprofiel van de fysiotherapeut uit 2014. Toch wordt SDM niet alom toegepast door fysiotherapeuten. Toepassing van SDM in de fysiotherapeutische context vraagt aanpassing van de therapeut. Ook is inzicht van de patiënt in het gezondheidsprobleem cruciaal om volwaardig te kunnen participeren in de besluitvorming. SDM is onderdeel van shared approach, een benadering van de patiënt in het diagnostische en therapeutische proces die uitgaat van volwaardige participatie van de patiënt. De fysiotherapeutische gespreksvoering in deze benadering is gebaseerd op een viertal rollen die het handelen van de fysiotherapeut kenmerken: vertrouwenspersoon, coach, mededeelzame detective en docent.

Er zijn grote verschillen tussen patiënten met hersenbeschadiging. Daarom is er niet slechts één therapiemethode, maar een breed repertoire van therapieën en leerstrategieën om uit te kiezen. Die keuze hangt voor een deel af van de individuele probleemanalyse: waar heeft de patiënt moeite mee, welke stoornissen spelen hem parten? Verbale instructie en feedback werken wellicht niet goed bij een afasiepatiënt, maar misschien heeft imitatieleren succes. Zo is forced use vooral geschikt voor gemotiveerde en volhardende patiënten. Een hersenbeschadiging gaat gepaard met veel meer stoornissen dan alleen een parese. Iedere stoornis vereist een specifieke aanpak. Uiteindelijk wordt alles verwerkt in een individueel toegesneden behandelplan.