iAM

Binnen de anesthesie wordt vaak beweerd dat roodharige patiënten meer anesthesie of pijnstilling nodig zouden hebben. Een biologische verklaring hiervoor zou kunnen liggen in de melanocortine 1-receptor. Roodharigen hebben een ‘loss of function’-mutatie van het gen dat voor deze receptor codeert, waardoor zij het fenotype van een lichte huid en rood haar hebben. In dierstudies is een veranderde pijnsensatie aangetoond bij muizen met deze ‘loss of function’-mutaties. Dit artikel geeft een overzicht van de literatuur die bekend is over humane studies. In kleine studies zijn tegenstrijdige uitkomsten gevonden ten aanzien van anesthesiebehoefte en pijnbeleving. In grotere retrospectieve studies die representatiever zijn voor de chirurgische populatie, worden geen aanwijzingen gevonden voor een andere anesthesie- of pijnstillingsbehoefte. Mogelijk berust het verhaal op een confirmation bias. Het wordt daarom niet aangeraden het anesthesieplan aan te passen op de haarkleur van een patiënt.

Vorig jaar maakten collega’s Maud, toen nog in opleiding tot anesthesiemedewerker, en haar werkbegeleider Marjolijn (anesthesiemedewerker) een interessante casus mee. Ze stonden samen ingepland op een electief gynaecologisch programma. Tijdens deze dag verliep een casuïstiek iets anders dan verwacht. Zij delen hun ervaring en opgedane kennis graag met de iAM-lezer, zodat jij bedachtzaam bent op deze situatie.

Tijdens cardiochirurgische ingrepen wordt veelal gebruikgemaakt van transoesofagale echocardiografie (TEE) om onder andere kamerfunctie, klepgebreken en vullingsstatus te monitoren. Ook bij andere ingrepen kan TEE van pas komen, zoals bij ingrepen met veel bloedverlies, bij cardiaal belaste patiënten of als diagnostisch hulpmiddel bij aanhoudende hemodynamische instabiliteit. Tijdens dit webinar legt Tim Alberts uit hoe de beelden van een TEE-onderzoek tot stand komen, worden drie belangrijke standard views behandeld en worden meerdere voorbeelden getoond van verminderde ventrikelfunctie en klepafwijkingen. Benedikt Van Loo, anesthesiemedewerker, SPS en redactielid van iAM, treedt op als moderator.

De deep inferior epigastric perforator (DIEP)-lap is uitgegroeid tot een hoeksteen binnen de reconstructieve mammachirurgie. Dit artikel heeft tot doel de anatomische en fysiologische grondslagen van de DIEP-lapreconstructies te verhelderen, de verschillende stadia van transplantatie te belichten en het anesthesiologisch dilemma rondom vasopressoren uitgebreid te behandelen. Met aandacht voor de meest recente literatuur worden praktische aanbevelingen geformuleerd voor het perioperatieve management van deze patiënten.

Begrip van de farmacologie van cardiovasculaire medicatie is van cruciaal belang voor anesthesiemedewerkers en anesthesiologen. Een aanzienlijk deel van deze medicatie grijpt aan op receptoren binnen het autonome zenuwstelsel. We onderscheiden het sympathische en parasympathische zenuwstelsel met daarin verschillende receptoren en effecten. Agonisten zijn middelen die receptoren binden en activeren. Een veelgebruikte agonist van de sympathicus is noradrenaline. Antagonisten zijn medicijnen die de receptor binden zonder deze te activeren. Hierdoor blokkeert een antagonist de receptor en daarmee de activiteit. Een voorbeeld van een antagonist van de parasympathicus is atropine. Overige middelen hebben andere aangrijpingspunten. De effecten op de vaten van verschillende medicamenten kan men opdelen in enerzijds vasodilatatie en anderzijds vasoconstrictie. Er bestaan verschillende effecten op het hart: chronotropie (beïnvloeding hartfrequentie), dromotropie (beïnvloeding prikkelgeleiding door AV-knoop), inotropie (beïnvloeding contractiliteit) en lusitropie (beïnvloeding relaxatie).

Endovasculaire technieken, zoals thoracic endovascular aortic repair (TEVAR) en endovascular aneurysm repair (EVAR), hebben de zorg voor aandoeningen van de aorta getransformeerd. De anesthesiologische zorg speelt een essentiële rol in het succes van deze procedures. Dit artikel bespreekt anesthesietechnieken, intraoperatieve aandachtspunten en complicatiemanagement in de perioperatieve zorg.