Quintesse

De standaard Verminderde arbeidsduur formuleerde in 2000 de eerste vakinhoudelijke richtlijn voor de beoordeling van beperking van de duur van inzetbaarheid in werk. Hij was bedoeld als ondersteuning van de rubriek Afwijkend arbeidspatroon in het toenmalige FIS-belastbaarheidsprofiel. De standaard was vrijwel geheel gebaseerd op expert opinion, bewijs bleek nauwelijks voorhanden. Nadien ontstond behoefte aan verduidelijking van de standaard. Uiteindelijk resulteerde dit in juli 2015 in de nieuwe standaard Arbeidsduurbelastbaarheid voor verzekeringsartsen werkzaam bij UWV. De verwachting dat daarbij meer evidencebased literatuur over dit onderwerp gebruikt zou kunnen worden, bleek maar zeer gedeeltelijk te realiseren. De nieuwe standaard beoogt meer handvatten te geven voor de oordeelsvorming door een scherpere omschrijving van de drie oorspronkelijk hoofdindicaties. Wij bespreken de standaard op hoofdlijnen, waarbij de historie van de beoordeling en de wijzigingen ten opzichte van de oude versie aan de orde komen. Ten slotte staan wij stil bij enkele ervaringen uit de praktijk en doen suggesties hoe bedrijfs- en verzekeringsartsen tot een eenduidiger beoordeling kunnen komen.

ACNES staat voor Anterior Cutaneous Nerve Entrapment Syndrome, de benaming voor een buikwandpijnsyndroom dat ontstaat door beknelling van de huidtakjes van de voorste zenuwuiteinden van de tussenribzenuwen. ACNES is klinisch een zeer variabel pijnsyndroom, variërend van een pijn die af en toe aanwezig is tot een extreme onhoudbare pijn die continu aanwezig kan zijn. In dit artikel wordt aan de hand van casuïstiek de pathologie van ACNES beschreven, hoe de klinische diagnose te stellen is en hoe ACNES kan worden behandeld. Het belang van het onderkennen van ACNES op de inzetbaarheid in werk wordt besproken.

Glaucoom en verkeersveiligheid: resultaten van rijtesten | Welke factoren veroorzaken een gevoel van tijdsdruk bij vrouwen? | Verschillen in sterftecijfers tussen zelfstandigen en werknemers

De prevalentie van mensen met een persoonlijkheidsstoornis in de arbeidsgeneeskundige praktijk is hoog. Bedrijfs- en verzekeringsartsen geven vaak aan moeilijkheden te ervaren in de begeleiding van mensen met deze problemen. Ook in de GGZ worden mensen met een persoonlijkheidsstoornis veelal als lastig beschouwd. Toch wordt er veel over- en ondergediagnosticeerd en aansluitend over- en onderbehandeld bij deze doelgroep. In dit artikel worden handvatten aangereikt voor passende diagnostiek, behandeling en begeleiding van deze doelgroep die kunnen helpen de samenwerking te verbeteren en het verzuim bij werknemers met een persoonlijkheidsstoornis terug te dringen.

Dit artikel beschrijft een casus van een paranoïdepersoonlijkheidsstoornis en de problemen die dat kan geven bij de re-integratie in werk. Belangrijk is te beseffen dat er overlap kan zijn tussen de verschillende kenmerken van persoonlijkheidsstoornissen en dat iemand niet gemakkelijk in een vakje te plaatsen is. Belangrijk voor de begeleiding is een eerlijk en duidelijke opstelling jegens de cliënt. Enige stevigheid, maar wel respectvol, in de bejegening van een cliënt met een paranoïdepersoonlijkheidsstoornis is belangrijk. Begeleiding kan ook teleurstellend zijn en het is verstandig om rekening te houden met een kans op terugval.

De incidentie van chronische toxische encefalopathie (CTE) is sinds 1998 duidelijk afgenomen, blijkt uit cijfers van het NCvB (Beroepsziekten in cijfers 2014). Desondanks kunnen bedrijfs- en verzekeringsartsen nog steeds worden geconfronteerd met deze aandoening. In dit artikel wordt een casus van een meubelspuiter besproken. De bedrijfsarts reageert alert op klachten van aanhoudende moeheid, prikkelbaarheid, geheugenproblemen en somberheid en verwijst betrokkene naar een solventteam. De blootstelling gedurende 18 jaar dienstverband wordt ingeschat als hoog. Bij neuropsychologisch onderzoek worden cognitieve functiestoornissen geobjectiveerd, passend bij CTE. Andere mogelijke oorzaken voor het klachtenpatroon kunnen niet worden vastgesteld. Aangezien er sprake is van blijvende gezondheidsschade, adviseert de bedrijfsarts een vervroegde IVA aan te vragen. De verzekeringsarts ziet bij eigen onderzoek het CTE-klachtenbeeld bevestigd. Er zijn nagenoeg geen herstelverwachtingen. De arbeidsdeskundige kan geen functies duiden, als gevolg waarvan betrokkene volledig en duurzaam arbeidsongeschikt wordt geacht en in aanmerking komt voor een IVA. Na het stoppen van de blootstelling lijkt sprake van licht herstel van de cognitieve functiestoornissen.