Physios

Chronische achillestendinopathie vormt een groot probleem voor sporters die hardlopen en springen. De aandoening is echter niet altijd gerelateerd aan fysieke overbelasting. De pijn bij recalcitrante achillestendinopathie kan jaren aanhouden zonder te reageren op behandeling. Uiteindelijk lijkt de aandoening wel self-limiting te zijn. Buiten de excentrische oefentherapie zijn er de afgelopen decennia geen overweldigend effectieve behandelingen uitgevonden. Een van de belangrijkste redenen voor het falen van de therapieën is het feit dat de exacte bron van de pijn bij tendinopathie onbekend is. Dit artikel geeft een beknopt overzicht van de epidemiologie, pathofysiologie, diagnostiek en behandelopties bij midportion achillestendinopathie.

Dit artikel beschrijft de meest voorkomende gesloten polsletsels waarmee de algemene fysiotherapeut in aanraking kan komen. Het doel is om een beknopt overzicht te geven van de diverse polspathologieën en om directe handvatten te bieden voor de diagnostiek. Op die manier kan de fysiotherapeut weloverwogen besluiten of het klinisch beeld door een gespecialiseerde professional (handtherapeut en/of handchirurg) moet worden gezien om genuanceerde diagnostiek mogelijk te maken.

Het carpaletunnelsyndroom (CTS) is de meest voorkomende compressieneuropathie van de bovenste extremiteit. Fysiotherapie is doorgaans niet de eerste keus bij CTS, alhoewel een toenemend aantal studies een positief effect van fysiotherapeutische interventies laat zien. Het is een pathologie waarover recentelijk veel literatuur is gepubliceerd en hierin zijn diverse theorieën over de pathofysiologie van CTS beschreven. Het uitgangspunt bij deze casus is dat bij de behandeling van CTS verder dient te worden gekeken dan alleen de compressie in de carpale tunnel. In deze casus wordt met behulp van neurodynamische technieken, manuele therapie van de volledige kinetische keten en advies ingespeeld op de verschillende disfuncties en factoren die een rol kunnen spelen bij CTS.

Deze casus beschrijft de ziektegeschiedenis en behandeling van een 63-jarige man na een CVA in de rechter hemisfeer met als gevolg voorbijgaand krachtsverlies, blijvende ernstige sensibiliteitsstoornissen, neglect, en een ‘raar’ gevoel in het linkerbeen (het been voelt geregeld langer en dikker aan dan normaal). De focus van deze casus ligt op de behandeling van de stoornissen in de lichaamsperceptie, ook wel ‘lichaamsschema’ genoemd.

Patellatendinopathie is een veelvoorkomende en lastig te behandelen blessure van de patellapees. Deze blessure kan een grote invloed hebben op de sportparticipatie, kan leiden tot beperkingen in dagelijkse activiteiten en wordt gekenmerkt door een belastingafhankelijke lokale pijn bij de apex van de patella. De diagnose wordt gesteld op basis van (fysiotherapeutische) anamnese en onderzoek, eventueel kan er gekozen worden voor aanvullende beeldvorming, maar de klinische diagnose is leidend. De behandeling met de meeste evidentie in de wetenschappelijke literatuur is oefentherapie. Daarbij dient per patiënt gekeken te worden op welke manier de belastbaarheid van de pees door middel van de juiste belasting kan worden vergroot.

Dit artikel is het tweede deel van een drieluik over schouderklachten bij de bovenhandse sporter. Dit deel beschrijft het onderzoek bij schouderklachten van een bovenhandse sporter. Bij de anamnese geven het ontstaan van de klachten, de status praesens en het belastingniveau aanwijzingen voor de mogelijke onderliggende pathofysiologie. Bij de inspectie moet er rekening mee gehouden worden dat er bij een bovenhandse sporter altijd verschillen zijn tussen de dominante en de niet-dominante zijde, en dat een afwijkende observatie niet per definitie een relatie met het klachtenbeeld hoeft te hebben. Een actief bewegingsonderzoek in stand kan binnen een paar minuten een goede indruk geven van de mobiliteit van de betrokken gewrichten. Imitatie van de sportbeweging tijdens het actief bewegingsonderzoek brengt mogelijk techniekfouten aan het licht en kan de bekende pijn provoceren. Krachttests zijn te gebruiken als prestatiemaat of als medebepalende factor voor terugkeer naar sport na een blessure. Hierbij staat vooral de balans tussen de glenohumerale exorotatoren en endorotatoren centraal. Met specifieke tests kan een anatomische structuur of pathofysiologisch mechanisme worden aangeduid als oorzaak van de klachten. De bevindingen uit het fysiotherapeutische onderzoek kunnen leiden tot een verwijzing naar een orthopedisch chirurg. Daarna kan besloten worden tot een operatieve interventie of het (ver)volgen van een fysiotherapeutisch behandeltraject. De fysiotherapeutische behandeling komt in het derde deel aan bod.