Physios

Tendinopathieën hebben een hoge incidentie en prevalentie in de eerstelijns fysiotherapeutische praktijk. Hoewel de diagnostiek meestal weinig problemen oplevert, blijkt het herstel ervan moeizaam te zijn en treedt er vaak chroniciteit en/of recidivering van de klachten op. Voor de algemeen practicus is niet duidelijk wat nu een effectief behandelbeleid is. Wetenschappelijke literatuur is voor fysiotherapeuten beperkt toegankelijk en het kost erg veel tijd om dit te bestuderen en te vertalen naar de context van de fysiotherapie. Bovendien zijn er nauwelijks geldende richtlijnen over deze materie gepubliceerd. Om deze ‘knowledge gap’ te slechten geeft dit artikel een beknopt overzicht van de recente literatuur over de pathofysiologie en oefentherapie bij tendinopathieën.

Ervaringen van patiënten met een chronische aandoening met het gebruik van commercieel verkrijgbare activiteitenmeters in de fysiotherapie.

De meeste pijn aan de elleboog is gelokaliseerd aan de laterale zijde, maar in het fysiotherapeutisch werkveld is er gebrek aan consensus over de diagnostiek en behandeling ervan. In de wetenschappelijke literatuur is er onvoldoende evidentie om een bepaalde behandeling specifiek aan te bevelen. Dit artikel presenteert een overzicht van de pathofysiologie en diagnostiek van de laterale elleboogtendinopathie en sluit af met een stroomschema voor de behandeling van deze klacht.

Dit artikel gaat over letsels die optreden tijdens het dansen of die een specifieke chirurgische behandeling vereisen gekoppeld aan de specifieke eisen voor professionele dans. De orthopedisch chirurg of fysiotherapeut moet gespecialiseerd zijn in sportletsels en moet geïnteresseerd zijn in en verstand hebben van de specifieke eisen die dans en de dansers stellen op basis van de danstechniek en de extreem hoge eisen die het beroep van danser stelt. Het begint met kennis van de dans- en ballettermen en de inventarisatie van de wensen en eisen van de patiënt. Voor de fysiotherapeut is basiskennis van de chirurgische techniek belangrijk omdat die inzicht geeft in alternatieven voor aanvullende behandeling en verwijzing naar de tweede lijn en omdat die helpt bij een goede afstemming van het revalidatietraject.

Hoewel er in de revalidatie steeds meer aandacht komt voor de cognitieve problemen van patiënten na een hersenbeschadiging, worden stoornissen van de visuele voorstelling nog vaak over het hoofd gezien. Zo voelde Henk, die op 38-jarige leeftijd een herseninfarct kreeg, zich vaak ontheemd omdat hij zich in het dagelijks leven niet kon voorbereiden op wat er komen ging. Het is belangrijk dergelijke ‘verborgen problemen’ na hersenbeschadiging te onderkennen. Fysiotherapeuten kunnen deze patiënten begeleiden door eerst een oefenfase van het in gedachten een voorstelling maken (‘mental imagery’) en het in gedachten uitvoeren van bewegingen (‘mental practice’, ook aangeduid als ‘motor imagery’) in te bouwen alvorens concreet op participatieniveau te oefenen in het verkeer of boodschappen te doen in een winkelcentrum. Deze strategie kan het dagelijks functioneren verbeteren en geeft de patiënt met een haperend voorstellingsvermogen meer zelfvertrouwen. De toepassing hiervan wordt in dit artikel beschreven.

Neuralgische amyotrofie is gekenmerkt door progressieve aanvallen van hevige tot ondraaglijke neuropathische pijn in de schouder-nekregio, arm en/of hand (segmentale niveau C5 t/m Th1), gevolgd door een paralyse of parese van de musculatuur die geïnnerveerd wordt vanuit deze niveaus. De pijn is vaak ’s nachts en in rust het ergst. Meestal zijn er meerdere zenuwen bij betrokken en kunnen er in een of meer afferentiegebieden sensibele veranderingen zijn opgetreden. Het is een beeld dat nog weinig herkend wordt, mede omdat de kennis bij een groot deel van de hulpverleners ontbreekt. Dit geeft veel onduidelijkheid bij patiënten met deze klachten en heeft onnodig leed tot gevolg, zowel fysiek als psychisch. Doelstelling van dit artikel is dan ook om kennis en inzicht krijgen in het beeld van neuralgische amyotrofie, zodat het vroegtijdig herkend kan worden. Daarnaast wordt inzicht gegeven in aanvullend onderzoek en in behandelmogelijkheden op korte en langere termijn.