A&I

Wakkere intubatie is de gouden standaard voor de electieve patiënt met een te verwachten moeilijke luchtweg. Hierbij wordt veelal een bronchoscoop gebruikt. Voor een succesvolle procedure is een aantal zaken cruciaal: goede risico-inschatting en indicatiestelling, zorgvuldige voorbereiding, adequate topicale anesthesie alsmede het vertrouwen van de patiënt, kennis en voorbereiding van het materiaal en handigheid in het navigeren met de bronchoscoop. Training en regelmatig gebruik zijn hiervoor van belang. Tijdsdruk en een gebrek aan expertise zijn de belangrijkste oorzaken van het falen van deze methode.

De toediening van een hoge concentratie zuurstof tijdens medische spoedsituaties ter preventie van hypoxie leidt vaak tot hyperoxie (gedefinieerd als een PaO2 >100 mmHg). Het is twijfelachtig of hyperoxie heilzaam is. Opgelost zuurstof draagt weinig bij aan het zuurstoftransport naar de weefsels. Hyperoxie kan contraproductief werken door systemische vasoconstrictie en verminderde cardiac output, met als gevolg verminderde perfusie en een verstoorde microcirculatie. Dit kan uiteindelijk zelfs leiden tot een lager zuurstofaanbod aan de weefsels. Hyperoxie kan tevens ischemie- en reperfusieschade verergeren. De oorzaak lijkt gelegen in de vorming van zuurstofradicalen. Hyperoxie kan echter ook gunstige effecten hebben (anti-infectieus, preconditionering). Ernstige hyperoxie (PaO2 >300 mmHg)lijkt de mortaliteit te verhogen wanneer dit optreedt na reanimatie, na doorgemaakt CVA en tijdens mechanische ventilatie op de IC.Matige hyperoxie (PaO2 100-300mmHg) daarentegen zou minder orgaandisfunctie geven na reanimatie. De optimale PaO2-streefwaarde is nog niet duidelijk.

In dit artikel wordt de werking van ACE-remmers en ARB’s besproken.

Anske van der Bom is hoogleraar Klinische Epidemiologie in het bijzonder Transfusiegeneeskunde aan de Universiteit Leiden. Bert Mik praat met haar over observationeel onderzoek, klinische trials, zinloze bloedtransfusies, overgebruik van bloedproducten en de monopoliepositie van Sanquin. ‘We moeten beter snappen welke patiënten bepaalde bloedproducten juist wel of niet nodig hebben.’

Het zoeken naar een oorzaak van bloedings- dan wel tromboseneigingen is naast het monitoren van antistollingsmedicatie de belangrijkste reden voor laboratoriumonderzoek naar het functioneren van de hemostase. Om de resultaten van dit onderzoek op de juiste waarde te schatten, is kennis van de verschillende stollingstesten en factoren die deze testen kunnen beïnvloeden en zelfs verstoren belangrijk. Vooral bij populaties als IC-patiënten bij wie door onderliggend lijden afwijkende stollingsuitslagen eerder regel dan uitzondering zijn, is het belangrijk resultaten goed te kunnen interpreteren. In dit artikel worden de mechanismen en interpretaties van de meest aangevraagde screeningstesten beschreven en wordt aangegeven op welke wijzen deze testen verstoord kunnen zijn.

Wanneer een patiënt die VKA of NOAC’s gebruikt een invasieve ingreep moet ondergaan, moet er tijdens en na de ingreep een goede hemostase zijn. Bij een niet-klinisch significant bloedingsrisico kan de antistolling gecontinueerd worden. Gaat het om een ingreep met een verhoogd bloedingsrisico, dan moet de antistolling worden onderbroken. Afhankelijk van de hoogte van het perioperatieve trombo-embolierisico moet een overbruggingsbehandeling (‘bridging’) met laagmoleculairgewichtheparine (LMWH) worden overwogen. De preoperatieve screeningspolikliniek van de anesthesioloog lijkt een geschikte plek om beleid te maken. Om tot het beste beleid te komen zal rekening gehouden moeten worden met diverse individuele factoren, zoals epidurale pijnstilling en spinale anesthesie.