Nurse Academy

Osteoporose is een aandoening van het skelet met een verhoogd risico op fracturen. Deze fracturen hebben grote gevolgen voor zowel de patiënt als de gezondheidszorg en de economie. Voor patiënten heeft een fractuur grote impact op morbiditeit, mortaliteit en kwaliteit van leven. De meest voorkomende plaatsen van fracturen bij osteoporose zijn pols, heup en wervels. Verreweg de meeste osteoporosepatiënten hebben pas na een (eerste) fractuur de diagnose gekregen. Dit betekent dat de aandoening vaak pas laat wordt ontdekt. De beschikbare behandeling wordt in veel gevallen niet optimaal toegepast of opgevolgd. Behalve het herkennen van wervelfracturen kunnen verpleegkundigen een signalerende functie hebben als het om risicofactoren gaat zoals een laag lichaamsgewicht, hoog valrisico, lage calciuminname, onvoldoende vitamine D, gebrek aan lichaamsbeweging, roken en alcoholgebruik. Ook is het belangrijk de aandoeningen en de medicatie te kennen waarbij er een verhoogd risico op osteoporose is. Voorkomen is beter dan breken!

Op de kinder intensive care wordt de 1,5 jaar oude Tom Huisman opgenomen. Tom werd als gevolg van een gendefect geboren met meerdere openingen in de scheidingswand tussen linker- en rechterharthelft, ventrikelseptumdefecten of VSD's en een atrium-septumdefect of ASD. Omdat het hart na de geboorte te klein was om alle defecten operatief te sluiten, volgde er kort na de geboorte een eerste ingreep. Hierbij werd een bandje aangebracht om de arteria pulmonalis. Dit vermindert de bloedstroom naar de longen en de kans op het ontstaan van pulmonale hypertensie. Bij de operatie die nu is uitgevoerd zijn de septum-defecten zo volledig mogelijk gecorrigeerd en is het bandje om de longslagader verwijderd. De bloedsomloop is nu zoals deze had moeten zijn. In het eerste deel van dit artikel kijkt u mee naar de eerste uren van de opname van Tom. Verschillende aspecten van de zorg worden belicht en wat dit betekent voor het rekenwerk.

Een tracheotomie is een ingreep waarbij de arts een opening in de trachea (luchtpijp) maakt. Om de opening open te houden, brengt de arts een tracheacanule in. Indicaties voor een tracheotomie zijn: een bedreigde luchtweg, invasief bronchiaal toilet of langdurige invasieve beademing. Er zijn verschillende methoden om de ingreep uit te voeren: een klassieke of chirurgische tracheotomie, een percutane tracheotomie en een coniotomie. Tijdens de ingreep krijgt iedere patiënt een tracheacanule met cuff; een ballonnetje dat de ruimte tussen de tracheacanule en de trachea opvult. De patiënt ademt alleen via de tracheacanule. Als er geen indicatie meer is voor een cuff, wordt de tracheacanule ontcufft en na enkele dagen vervangen door een cuffloze tracheacanule. Athankelijk van de reden van de tracheotomie, is ademen via mond en neus en ook spreken dan weer mogelijk. In dit artikel is de dagelijkse zorg voor de patiënt met een tracheotomie beschreven.

Een aneurysma is een verwijding van een arterie, waarbij de diameter van de betreffende slagader met meer dan de helft is toegenomen ten opzichte van de normale diameter van een arterie. Voor de abdominale aorta varieert de normale diameter tussen de 10 en 24 mm. Een aneurysma kan in principe op elke plaats in het menselijk lichaam voorkomen. Indien er sprake is van een aneurysma van de abdominale aorta (AAA) betreft dit meestal een aneurysma van de aorta ter hoogte van (juxtarenaal) of onder (infrarenaal) de afgang van de nierarteriën (figuur 1).

Speeksel speelt een belangrijk rol bij het handhaven van de mondgezondheid. Een tekort aan speeksel kan veroorzaakt worden door onder andere medicatiegebruik, hoofd-halsbestraling en/of een systemische aandoening. Om de secretiesnelheid te objectiveren wordt geadviseerd dit te laten opvangen en de hoeveelheid te meten. Wanneer blijkt dat de speekselklieren nog goed te stimuleren zijn, is het advies door middel van smaak en/of kauwen de secretiesnelheid te activeren. Bij irreversibele beschadiging van de speekselklieren bieden kunstspeeksel en -gels verlichting. Verpleegkundigen dienen alert te zijn op kenmerken van een eventuele monddroogte, zoals veranderingen in de mondgezondheid van de harde of zachte weefsels in de mond. Patiënten met een droge mond lopen ook een verhoogd risico op andere orale problemen.

Soms kan een heftige gebeurtenis zo traumatisch zijn dat zij door het slachtoffer buiten het bewustzijn wordt geplaatst. Deze mensen kunnen een dissociatieve stoornis ontwikkelen. Bij een complexe dissociatieve stoornis kan sprake zijn van meerdere persoonlijkheden. Wat te doen als een patiënt met zo’n dissociatieve stoornis in het algemeen ziekenhuis wordt opgenomen?