Nurse Academy

Corticosteroïden, zoals prednisolon, hydrocortison en dexamethason, zijn veelgebruikte geneesmiddelen. Alle gebruikte corticosteroïden zijn afgeleiden van het natuurlijke cortisol dat de bijnieren produceren. In stresssituaties heeft het lichaam een grotere behoefte aan cortisol. Corticosteroïden worden vanwege hun ontstekingsremmende en antiallergische werking bij tal van ziekten gebruikt en zijn ook in verschillende toedieningsvormen op de markt. De meest voorkomende bijwerkingen zijn een verhoogde bloedglucosespiegel, het vasthouden van vocht en een toegenomen kans op infecties. Als corticosteroïden tegelijk met NSAID’s worden gebruikt, neemt de kans op maagproblemen toe. Daarnaast kunnen patiënten een verhoogde behoefte aan glucoseverlagende middelen krijgen en kunnen corticosteroïden bij langdurig gebruik osteoporose veroorzaken. Als de bijnieren zelf onvoldoende cortisol maken of bij langdurig corticosteroïdgebruik, is het bij stresssituaties noodzakelijk een corticosteroïd stressschema voor te schrijven. Na langdurig corticosteroïdgebruik dient de dosering langzaam afgebouwd te worden met een afbouwschema. Dit artikel beschrijft de werking van deze groep geneesmiddelen, maar ook de bijwerkingen, veelvoorkomende interacties en andere voorzorgsmaatregelen, die bij gebruik nodig kunnen zijn.

De geïsoleerde patiënt staat centraal in dit artikel. Wat is zo bijzonder aan de patiënt die geïsoleerd verpleegd wordt en heeft deze behoefte aan extra of andere aandacht? De gezondheidszorg heeft in toenemende mate te maken met resistente micro-organismen. Binnen het ziekenhuis worden patiënten geïsoleerd verpleegd om te voorkomen dat overdracht plaatsvindt van micro-organismen (bacteriën, virussen, etc.). Micro-organismen kunnen zich op verschillende manieren verspreiden (transmissieroute) en dat bepaalt de isolatievorm die toegepast wordt. Hoe een patiënt isolatie kan ervaren wordt beschreven aan de hand van een casus. Daarnaast wordt het verpleegkundig perspectief van een geïsoleerde patiënt bekeken. Tot slot nog enkele tips vanuit de infectiepreventie, patiënt en zorgverlener met betrekking tot de zorg voor een geïsoleerde patiënt.

Een obsessieve compulsieve stoornis (OCS) is een ernstige psychiatrische stoornis en kenmerkt zich door dwanggedachten (obsessies) en/of dwanghandelingen (compulsies). Dwanggedachten zijn terugkerende, hardnekkige gedachten, beelden of impulsen die angst of spanning veroorzaken. Deze gedachten kunnen worden geneutraliseerd door het uitvoeren van dwanghandelingen, dit zijn gedragingen of mentale activiteiten, die volgens strikte regels of op een bepaalde manier moeten worden uitgevoerd. Kenmerkend voor dwanggedachten en dwanghandelingen is dat zij veel tijd kosten, ernstig lijden veroorzaken, en de dagelijkse routine en het beroepsmatig of sociale functioneren verstoren.

Kalium (K) is, samen met natrium (Na), het meest overvloedig aanwezige elektrolyt in ons lichaam. Een elektrolyt is een zout of mineraal, dat opgelost in een vloeistof een elektrisch geladen deeltje wordt, ook wel ion genoemd (Na+, K+). Naast kalium en natrium zijn er vele andere elektrolyten, die, hoewel in veel lagere concentraties aanwezig, elk belangrijke functies hebben in een scala aan fysiologische processen. De regulatie van de elektrolytenconcentraties luistert zeer nauw en is essentieel voor het behoud van de normale homeostase; dat wil zeggen, het constant houden van ons interne milieu. Kalium speelt vooral een belangrijke rol in de membraanpotentiaal en dus bij de elektrische geleiding over de celmembraan. In dit artikel gaan we in op de regulatie, fysiologie en pathofysiologie van het kalium.

Vrijheidsbeperkende interventies komen in alle sectoren van de zorg voor. Vrijheidsbeperking kan zeer ingrijpend zijn. In veel gevallen zijn er ook andere oplossingen, maar projecten om hierin verbetering te krijgen kosten vaak erg veel tijd. Om een bijdrage te leveren aan de situatie in de Nederlandse ziekenhuizen is een handreiking ontwikkeld. Met deze stap probeert de beroepsvereniging deze sector een duwtje in de goede richting te geven. Met de toekomstige ontwikkelingen in de zorg zal er steeds kritischer worden gekeken naar kwaliteit en veiligheid; vrijheidsbeperking hoort daar zeker bij.

Dit artikel beschrijft hoe het Veiligheidsmanagementsysteem (VMS) helpt om de patiëntveiligheid te verhogen. Dit geldt voor volwassen patiënten, maar ook voor kinderen en pasgeborenen. Ouders en het ziekenhuis hebben hierin een gedeelde verantwoordelijkheid. Bij het verzorgen en behandelen van kinderen en pasgeborenen vragen specifieke aspecten en risico’s de aandacht. Toch zal het niet mogelijk zijn om 100% patiëntveilige zorg te leveren. In een organisatie moet u leren van (bijna-)fouten. Dit kan alleen wanneer u (bijna-)fouten meldt, registreert, analyseert, risico’s in kaart brengt, verbetermaatregelen implementeert en evalueert of de genomen maatregelen ook het gewenste effect hebben bereikt. Aan de hand van twee voorbeelden wordt duidelijk gemaakt dat een fout kan leiden tot het implementeren van verbeteringen en het veiliger maken van zorg en behandeling. Tot slot wordt uitgelegd wat u als verpleegkundige kunt doen om de zorg zo veilig mogelijk te maken, samen met de patiënt en ouders.