Nurse Academy

Testen | Wat is hiv? | Ziekteverloop | Transmissie | Resistentie

Het complex regionaal pijnsyndroom (CRPS) is bekend onder verschillende namen, zoals posttraumatische dystrofie, sudeck-dystrofie (genoemd naar de Duitse chirurg Paul Sudeck), en sympathische reflexdystrofie. In 1993 heeft de International Association for the Study of Pain (IASP) voorgesteld om de naam complex regionaal pijnsyndroom type 1 te gebruiken. Er werd oorspronkelijk een onderscheid gemaakt tussen CRPS 1 en 2 vanwege aantoonbaar zenuwletsel bij type 2. Verschillende recente onderzoeken hebben nu echter ook bij type 1 een beschadiging van de kleine zenuwvezels aangetoond, waardoor dit onderscheid niet meer zinvol lijkt te zijn.

Circa twee derde van de Nederlanders met dementie woont thuis. Thuis wonen is gewenst en dan het liefst op een zo veilig mogelijke manier. Met bouwkundige woningaanpassingen kan het langer veilig thuis wonen worden ondersteund. Dit artikel geeft een overzicht van de veiligheidsaspecten in de woning, zoals de risico’s op vallen, dwalen en brand. Daarnaast wordt een opsomming gegeven van de bouwkundige oplossingen die de veiligheid in huis kunnen vergroten. Bij woningaanpassing behoren de behoeften van de persoon met dementie en de mantelzorger het uitgangspunt te zijn.

In 1987 kwam het antiretrovirale middel zidovudine (AZT) beschikbaar voor de behandeling van mensen met een hiv-infectie. In de jaren daarna kwam er nog een aantal hiv-remmers beschikbaar. Aanvankelijk werd monotherapie met een hiv-remmer toegepast bij symptomatische patiënten. De duur van de effectiviteit bleek echter beperkt. Uit de ‘Concorde’ studie in 1993 kwam naar voren dat er geen verschil in effect was tussen vroeg (asymptomatisch stadium) en laat (bij klachten) starten met zidovudine monotherapie. Uit vervolgstudies met combinaties van twee hiv-remmers bleek dat deze een aanzienlijk beter effect hadden op de ziekteprogressie, levensverlenging en daling van het aantal CD4-cellen dan monotherapie. Dit effect was met name te zien bij patiënten die nog niet eerder waren behandeld met monotherapie. Bijna tien jaar later, in 1996, werden de eerste resultaten bekend van klinisch onderzoek naar het effect van een nieuwe klasse van hiv-remmers, de proteaseremmers, in combinatie met de bestaande hiv-remmers, de ‘triple therapie’. Sindsdien is de hiv-infectie veranderd van een dodelijke infectieziekte in een chronische infectieziekte. Tegenwoordig zijn er 23 verschillende geneesmiddelen beschikbaar voor de behandeling van de hiv-infectie Deze 23 middelen worden in een combinatie van drie of meer voorgeschreven. Antiretrovirale therapie wordt in de literatuur op verschillende manieren weergegeven, zoals HAART (highly active antiretroviral therapy) CART (combination antiretrovirale therapie) en ART (antiretrovirale therapie). De huidige behandeling van de hiv-infectie bestaat uit een combinatie van geneesmiddelen die er gezamenlijk voor zorgen dat de replicatie van het virus wordt onderbroken. Hierdoor neemt de activiteit van het hiv in het lichaam af en krijgt het immuunsysteem de kans zich te herstellen, waardoor de kans op infecties afneemt. Hiv gebruikt met name CD4-cellen om zichzelf te kunnen vermenigvuldigen. Deze CD4- of T-helpercellen spelen een belangrijke rol in het immuunsysteem. Doordat het hiv deze cellen gebruikt en ten slotte vernietigt, zijn er op den duur te weinig van deze cellen voor een goed functionerend immuunsysteem. Wanneer het hiv de CD4-cel binnendringt, komt het erfelijke materiaal van het hiv vrij (RNA) en wordt opgenomen in het erfelijk materiaal van de gastheercel (DNA). Virussen met erfelijk materiaal in de vorm van RNA, die na de infectie van een gastheercel een kopie maken van hun eigen erfelijk materiaal, noemt men retrovirussen.

Lymfoedeem is een veelvoorkomende complicatie van kankerbehandeling. Het eerste symptoom kan een zwaar of vermoeid gevoel in het betreffende ledemaat zijn, zichtbare zwelling treedt in dat geval later op. Wanneer het vroeg wordt onderkend en adequaat wordt behandeld kan chronisch lo worden voorkomen. Om symptomen vroeg te kunnen herkennen moeten patiënten goed zijn voorgelicht, ook moeten zij zich bewust worden van de beïnvloedende factoren. Het is voor elke individuele patiënt van belang zich bewust te zijn van deze factoren en waar nodig de leefstijl aan te passen. In patiëntenfolders worden vaak ‘leefregels’ gegeven die niet altijd worden onderbouwd en daardoor kunnen patiënten het idee krijgen dat ze niets meer kunnen of mogen. Het is bij het voorkómen en behandelen van lo echter een kwestie van het vinden van de juiste balans.

Het is altijd moeilijk om achteraf een wegraking (collaps, syncope) te analyseren. Een van de onderzoeken naar de oorzaak van een syncope is wellicht niet zo bekend en heet de Head Tilting Test of in het Nederlands: de kanteltafeltest. Deze test wordt vanaf 1984 al beschreven in de literatuur. Tot ongeveer 1995 hebben zich veranderingen in de test voorgedaan, die op hun effectiviteit zijn getest en onderzocht. Er is nu een onderzoek dat maar een half uur hoeft te duren. Door middel van de Finometer of de Nexfin monitor is van hartslag tot hartslag te observeren wat er bij een patiënt ten tijde van een syncope gebeurt. Zo kan er een passende behandeling plaatsvinden. Veel mensen met onbegrepen duizeligheidsklachten, frequent voorkomende syncope of ‘near collaps’ kunnen baat hebben bij een Head Tilting Test, omdat deze in ieder geval heel wat onzekerheid kan wegnemen.