Nurse Academy O&T

Een bacteriurie in het verpleeghuis komt veel voor en kan een asymptomatische bacteriurie zijn of een urineweginfectie. Het is belangrijk om het verschil tussen beide te kennen en herkennen, omdat het behandelen van een asymptomatische bacteriurie in het verpleeghuis onnodig is en zelfs schadelijk kan zijn voor de bewoner. De diagnose urineweginfectie moet daarom altijd gebaseerd zijn op zowel klinische bevindingen als urineonderzoek, waarbij de kwaliteit van het urinemonster een belangrijk aandachtspunt is voor de verpleegkundige. De manier waarop een urineweginfectie zich bij een verpleeghuisbewoner presenteert is vaak minder uitgesproken en er moet dus aandacht zijn voor aspecifieke klachten zoals algehele malaise of tekenen van een delier. Wanneer de urineweginfectie wordt behandeld met antibiotica is het belangrijk om deze op gezette tijden te delen en alert te zijn op complicaties. Om een urineweginfectie bij een verpleeghuisbewoner te voorkómen, moet de verpleegkundige op de hoogte zijn van de risicofactoren en preventief maatregelen inzetten.

Oude mensen die in het verpleeghuis wonen, gaan een keer dood. Vaak kondigt de dood zich van tevoren aan. Een oudere verpleeghuisbewoner krijgt bijvoorbeeld griep en een longontsteking, waardoor de gezondheidssituatie van de bewoner verslechtert. In veel gevallen is er vooraf door de specialist ouderengeneeskunde met de bewoner en familie al eens gesproken over de keuzes die moeten worden gemaakt op het moment dat de gezondheid van de bewoner verslechtert. Wil de bewoner gereanimeerd worden? Wordt de bewoner nog wel ingestuurd naar het ziekenhuis? Afspraken hierover worden schriftelijk vastgelegd in het dossier, zodat ook de verpleegkundigen en verzorgenden weten wat de afspraken zijn. Maar soms gebeuren er onverwachte dingen.

Het delier is een vaak voorkomende acuut optredende verwardheid die op alle leeftijden kan optreden, maar het meest frequent voorkomt bij kwetsbare ouderen. Bij falen van niet-medicamenteuze interventies en/of het optreden van symptomen zoals agitatie of psychiatrische verschijnselen kan gekozen worden voor medicamenteuze behandeling met antipsychotica. Hoewel medicamenteuze behandeling in de praktijk van aanvullende waarde kan zijn, dient bij het gebruik ervan een aantal kanttekeningen op het gebied van effectiviteit en veiligheid te worden geplaatst. In dit artikel wordt voor de geneesmiddelgroep antipsychotica een overzicht gegeven van het beschikbare bewijs voor effectiviteit en veiligheid bij de preventie en behandeling van delirante ouderen.

Zelfverwaarlozing onder ouderen komt voor in de thuissituatie, maar ook na opname in een instelling kan het risico daarop bestaan. Zelfverwaarlozing levert risico’s op voor de cliënt, waardoor interventie nodig kan zijn. Zorgverleners worden soms dagelijks geconfronteerd met een dilemma: een cliënt beschermen tegen (het risico op) zelfverwaarlozing, door tegen zijn wil maatregelen te nemen, of het beschermen van diens autonomie. Dit artikel verkent de diagnostische criteria van zelfverwaarlozing en werkt een methode uit om tot een moreel besluit te komen dat aansluit bij het perspectief van de cliënt en diens volledige context.

Omgaan met cognitieve communicatieproblemen bij personen zonder afasie

In dit artikel wordt het begrip multimorbiditeit besproken. Aan de hand van een casus wordt er wat dieper op dit onderwerp ingegaan. Richtlijnen houden nog onvoldoende rekening met multimorbiditeit. Multimorbiditeit is op de eerste plaats een probleem voor de oudere zelf en daarnaast voor zowel de thuiszorg als intramurale zorg, waarbij de richtlijnen elkaar soms tegenspreken. Dit geeft de nodige problematiek voor de oudere, maar ook voor behandeling en verpleging. De kunst is dan ook om voor deze patiënten zorg op maat te organiseren. Kwaliteit van leven wordt daarbij steeds belangrijker.