Nurse Academy GGZ

De Wet bijzondere opnemingen in psychiatrische ziekenhuizen (Wet Bopz) is verouderd en wordt binnenkort gesplitst in twee nieuwe wetten: de Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg (Wet verplichte GGZ) en de Wet zorg en dwang psychogeriatrische en verstandelijk gehandicapte cliënten (Wet zorg en dwang). Door de Wet Bopz te vervangen door twee afzonderlijke regelingen kunnen de bevoegdheden, de verplichtingen van de zorgaanbieder, de rechten van de patiënt en mogelijke maatregelen worden afgestemd op de specifieke kenmerken van de desbetreffende doelgroepen, waardoor de rechtsbescherming van patiënten wordt vergroot. In deze bijdrage wordt ingegaan op het wetsvoorstel verplichte GGZ en worden de verschillen met de Wet Bopz kort aangestipt.

Niet ieder cluster van psychotische symptomen rechtvaardigt een diagnose ‘schizofrenie’ zoals beschreven in de DSM-5. Zelfs wanneer we de DSM-criteria zorgvuldig toepassen, komen wij soms ziektebeelden tegen die een andere diagnose rechtvaardigen en daarmee ook een andere behandeling. In dit artikel worden vijf van zulke ziektebeelden beschreven. Achtereenvolgens komen aan bod: het alice-in-wonderlandsyndroom, het incubusfenomeen, de katatonie, muzikale hallucinaties en de temporale epilepsie. Bij ieder ziektebeeld worden de kernsymptomen en andere kenmerken beschreven en worden adviezen gegeven voor de medische en verpleegkundige behandeling.

In de geestelijke gezondheidszorg in Nederland zien hulpverleners steeds meer mensen van verschillende etnische en culturele achtergronden. In deze gevalsbeschrijving wordt bekeken hoe de hulpverlener door middel van het zogeheten ‘cultureel interview’ de culturele achtergrond van de patiënt ziet en vanuit dit perspectief de behandeling kan vormgeven.

Als verpleegkundige in de GGZ komt u veelvuldig met de juridische term ‘wettelijke vertegenwoordiger’ in aanraking. De term beslaat een breed spectrum van diverse (rechts)personen in de directe omgeving van de patiënt of daarbuiten. Het is niet altijd gemakkelijk om in bepaalde situaties, voornamelijk acute, de juiste persoon te vinden die het belang van de patiënt behartigt of die dient te worden geïnformeerd bij keuzes in de behandeling. In dit artikel worden enkele vertegenwoordigers uitgelicht, waarbij kort wordt beschreven wie dit zijn en welke bevoegdheden ze hebben.

De populariteit van videogames is de afgelopen drie decennia enorm toegenomen. De aantrekkingskracht ligt met name in de vrijwel oneindige mogelijkheden die de huidige games de speler bieden, waardoor de speler wordt verleid de speeltijd zoveel mogelijk te verlengen. Met name online spellen worden vanwege deze kenmerken in verband gebracht met gameverslaving. Hoewel de speler geen verslavende stof tot zich neemt bij gamen, wordt toch vaak gesproken van een verslaving. De processen in de hersenen vertonen overeenkomsten bij het spelen van games en bij het gebruik van een verslavende stof en ook voldoen overmatige gamers vaak aan een aantal criteria van afhankelijkheid. De voornaamste problemen die worden ervaren bij overmatig gamen hebben te maken met het verwaarlozen van andere activiteiten naast het gamen, zoals sociale interacties, hobby’s en werk of school. De verslavingszorg neemt een toename in gameproblematiek waar. Vooralsnog ontbreekt er een evidence-based behandeling voor gamen en wordt nu nog vaak gebruikgemaakt van de bestaande verslavingsbehandelingen voor drugs en alcohol.

In de vakliteratuur worden talloze begrippen en termen gebruikt. Maar wat betekenen die nu precies? In dit artikel is er aandacht voor het begrip ‘significantie’, een begrip in onderzoeksartikelen en een term uit de statistiek. Ook begrippen die met significantie te maken hebben komen aan bod, zoals de p-waarde, de nulhypothese en de praktische relevantie.