FocusVasculair

Tetralogie van Fallot is een veelvoorkomende, cyanotische, congenitale hartafwijking. Daarbij veroorzaakt een anterieure devi

Jicht is de meest voorkomende vorm van inflammatoire artritis en de prevalentie neemt toe. Hyperurikemie speelt een sleutelrol in de pathogenese van jicht. Onvoldoende behandeling van jicht kan leiden tot een chronisch beloop met blijvende gewrichtsschade. Daarnaast is zowel hyperurikemie als jicht een onafhankelijke risicofactor voor het optreden van hart- en vaatziekten, deels gemedieerd door chronische inflammatie. Theoretisch zou adequate behandeling van jicht moeten leiden tot een verlaging van het risico op hart- en vaatziekten. Het formele bewijs is hiervoor echter nog niet geleverd. Adequate behandeling van hyperurikemie en jicht en monitoring/behandeling van traditionele risicofactoren voor hart- en vaatziekten worden geadviseerd.

Het syndroom van Behçet (BS) is een systemische vasculitis met een uiteenlopende klinische presentatie. De klassieke trias be

Cardiovasculaire ziekte is de belangrijkste doodsoorzaak van patiënten met systemische lupus erythematosus (SLE). Versnelde atherosclerose wordt beschouwd als een van de belangrijkste mechanismen betrokken bij de hoge cardiovasculaire (CV-)mortaliteit. Atherosclerose bij SLE-patiënten komt voort uit een interactie van klassieke cardiovasculaire risicofactoren, inflammatoire mediatoren, zoals type-1-interferonen, oxidatieve stress, antifosfolipiden en andere autoantilichamen die disfunctie van lipoproteïnen veroorzaken. Dit alles resulteert in endotheelschade en proatherogene dyslipidemie. Chronisch prednisolongebruik leidt tot verergering en toename van deze mechanismen. De aanbevelingen van de European League Against Rheumatism (EULAR) en het geëxtrapoleerd bewijs van de algemene populatie benadrukken dat SLE-patiënten op reguliere basis op atherosclerotische risicofactoren gemonitord dienen te worden. Gevalideerde modellen (zoals Framingham) om het cardiovasculair risico te beoordelen, onderschatten echter consistent het cardiovasculair risico bij SLE. Risicostratificatie bij deze groep patiënten moet een geïndividualiseerde beoordeling omvatten. Hierbij dient gedacht te worden aan ziektegerelateerde factoren, algemeen preventieve maatregelen (zoals leefstijlaanpassingen, stoppen met roken, lage dosis acetylsalicylzuur, antihypertensiva of statine in geselecteerde gevallen) en SLE-specifieke maatregelen (ziekteactiviteit, afbouwen van glucocorticoïden, gebruik van hydroxychloroquine).

Patiënten met inflammatoire darmziekten (IBD) hebben in vergelijking met de algemene populatie een verhoogd risico op hart- en vaatziekten. Dit betreft zowel veneus als arterieel vaatlijden. Het traditionele cardiovasculaire risicoprofiel verklaart deze associatie onvoldoende. Waarschijnlijk wordt het verhoogde risico op hart- en vaatziekten bij IBD-patiënten voornamelijk verklaard door de aanwezigheid van chronische systemische inflammatie. Opvallend is dat het lipidenprofiel op verschillende manieren wordt beïnvloed door ziekteactiviteit. Het is nog niet duidelijk wat het effect van IBD-behandeling is op het risico op hart- en vaatziekten. Adviezen ter preventie van veneus vaatlijden zijn voornamelijk gericht op de indicatie voor het voorschrijven van tromboseprofylaxe en staan beschreven in (inter)nationale IBD-richtlijnen. Adviezen ter preventie van arterieel vaatlijden ontbreken echter. Nader wetenschappelijk onderzoek dient uit te wijzen of het aangewezen is om richtlijnen ten aanzien van cardiovasculair risicomanagement op te stellen voor IBD-patiënten.

Patiënten met reumatoïde artritis (RA) hebben een 1,5 tot 2,5 keer hoger risico om hart- en vaatziekten te ontwikkelen. Cardi