Socares

Door de vergrijzing neemt het aantal patiënten van ≥ 70 jaar met een heupfractuur toe. Veruit het grootste deel van deze patiënten zijn mobiele ouderen met een goede levensverwachting. Voor hen is het behandeldoel vaak duidelijk; operatief beleid om de beste kansen te creëren voor herstel van mobiliteit. Echter, een deel van de patiënten met een heupfractuur zijn kwetsbare, multimorbide, oudere patiënten. Deze subcategorie patiënten woont vaak in een verpleeghuis en heeft na een heupfractuur in het algemeen een verhoogd risico op negatieve gezondheidsuitkomsten, zoals verlies van functionaliteit, (verlengde) ziekenhuisopname en overlijden. De heupfractuur kan een uiting zijn van kwetsbaarheid en een teken van de palliatieve fase die palliatieve zorg behoeft. In hoeverre is in deze subcategorie patiënten een operatieve behandeling van de heupfractuur passende zorg die bijdraagt aan de kwaliteit van leven en sterven in deze laatste levensfase? Vanuit die context is het SPING-blok ontwikkeld en geïmplementeerd als onderdeel van niet-operatieve behandeling van heupfracturen bij kwetsbare oudere patiënten.

‘U heeft vasculaire dementie’, zegt de huisarts tegen mijn moeder. Ik had het verwacht, maar nu het uitgesproken is, komt het toch hard binnen. ‘Wat een onzin’, zegt ze boos. ‘Iedereen vergeet wel eens iets. Ik wil een andere huisarts!’ We zitten in de auto. Ze kijkt me aan met ogen die ik nauwelijks herken, dan draait ze zich weg. De stilte voelt zwaar. Dit is het begin van iets dat alles verandert. Ik vind een andere huisarts binnen de praktijk die haar dossier wil overnemen, maar hij zegt uiteraard hetzelfde. En weer is mijn moeder boos. ‘Ik ga er niet meer naartoe’, klinkt het beslist. Het doet pijn om te zien dat ze de diagnose niet kan of wil accepteren. Hoe kan ik haar helpen als ze geen ziekte-inzicht heeft? Ik voel me machteloos. Dan besluit ik: ik kies ervoor om aan te sluiten, om mee te bewegen met haar dementie.

Verlies van dierbaren confronteert nabestaanden met emotionele pijn en een zoektocht naar betekenisgeving rond het verlies. Als dit aanleiding geeft tot langdurige klachten, kan worden gesproken van persisterende rouw. Bij verlies van een dierbare in de context van een potentieel traumatische gebeurtenis kan er sprake zijn van traumatische rouw. Rituelen en symbolische expressies van rouw kunnen betekenisgeving na verlies ondersteunen. Dit artikel laat zien hoe rituelen nabestaanden kunnen helpen betekenis te geven aan verlies, ook bij persisterende of traumatische rouw. U leert hoe u deze kennis in de praktijk kunt toepassen.

Vijf jaar na het verschijnen van de eerste uitgave van Socares neemt Lauke Bisschops het hoofdredacteurschap over van Margot Klijberg. Tijd voor een terugblik – van de stressvolle begintijd tijdens de coronapandemie tot de beste artikelen – en een vooruitblik. ‘Ik zie veel mogelijkheden voor AI.’

Ondanks dat het aantal gevallen van scabiës in Nederland in 2025 iets lager is ten opzichte van 2024, blijft het aantal hoog. Besmetting vindt voornamelijk plaats door huid-op-huidcontact of via besmette kleding en beddengoed. In de dagelijkse dermatologiepraktijk worden verschillende methoden gebruikt om de diagnose scabiës te bevestigen, waarbij de dermatoscoop gevolgd door de lichtmicroscoop het meest gangbaar zijn. Voor de eliminatie van scabiësmijten zijn momenteel drie geregistreerde en vergoede behandelingen beschikbaar: permetrinecrème, benzylbenzoaatsmeersel (25%), en ivermectinetabletten. Helaas blijkt het in de praktijk vaak lastig om effectieve maatregelen op te volgen met therapiefalen dan wel herbesmetting tot gevolg.

Multipele sclerose (MS) is een heterogeen ziektebeeld, dat wordt beïnvloed door immunologische, genetische en omgevingsfactoren. De drie subtypen (relapsing-remitting, primair progressief en secundair progressief) worden gekenmerkt door een combinatie van inflammatie met demyelinisatie en neurodegeneratie. Voor een eerste ziekte-episode passend bij demyelinisatie (clinically isolated syndrome; CIS) kan er sprake zijn van een subklinische ziektefase in de vorm van een radiologically isolated syndrome (RIS) of een prodromale fase. De afgelopen decennia is de prognose van MS verbeterd, doordat de ziekte vaker vroeg in het ziektebeloop kan worden vastgesteld en er meer geavanceerde behandelingen zijn ontwikkeld. Factoren die de prognose van MS beïnvloeden, waaronder het subtype, patiëntspecifieke eigenschappen en externe invloeden, worden in dit artikel besproken. Inzicht in deze factoren is van groot belang bij de voorlichting van patiënten over hun ziektebeloop en prognose, alsook bij het kiezen van de juiste behandeling en verminderen van beïnvloedbare risicofactoren.