Praktische Pediatrie

Pijn en zwelling van een gewricht kunnen uitingen zijn van diverse reumatologische en orthopedische aandoeningen, maar kunnen

Dit artikel beschrijft de waarde van klinisch en beeldvormend onderzoek bij het opsporen van een dysplastische

Chronische cervicofaciale niet-pijnlijke lymfadenitis wordt bij kinderen meestal veroorzaakt door een niet-tuberculeuze mycobacteriële cervicofaciale lymfadenitis (NTMCL). Voor de behandeling van NTMCL bestaat er geen richtlijn. Een RCT laat zien dat chirurgische behandeling vergeleken met antibiotische behandeling een significant hoger genezingspercentage na zes maanden geeft, beoordeeld aan de hand van een samengestelde uitkomstmaat. Ook worden minder bijwerkingen gemeld na chirurgie, maar de bijwerkingen die kunnen optreden zijn wel ernstiger, met soms (blijvende) facialisparese. Bij NTMCL met fluctuatie of roodheid van de huid is er een hoger risico op complicaties van chirurgische behandeling. Een kleine RCT bij deze groep patiënten waarbij antibiotica vergeleken wordt met een expectatief beleid, laat geen significante verschillen zien tussen beide groepen in volledige genezing. Antibiotica lijken daarom van weinig waarde in de behandeling van een NTMCL. Het is van belang om ouders goed voor te lichten over de voor- en nadelen van chirurgisch ingrijpen versus een afwachtend beleid.

Kinderen met afwijkingen van de heup presenteren zich met uiteenlopende klachten en klinische verschijnselen. Deze klachten

Tenzij het ontstekingsprocessen betreft, op immunologische of infectiebasis, laten we aandoeningen aan het bewegingsapparaat graag over aan de zorgen van andere professionals: de orthopeden, de revalidatieartsen en de (kinder)fysiotherapeuten. Maar is dat verstandig? In gesprek met Jan Douwes Visser, orthopeed, en Janjaap van der Net, fysiotherapeut.

Koorts bij kinderen is een frequente reden voor een bezoek aan de spoedeisende hulp. De grote uitdaging is het vroegtijdig onderscheiden van kinderen met een ernstige infectie van de grote meerderheid van kinderen met een zelflimiterende aandoening. Met het dalen van de incidentie van (potentieel fatale) ernstige infecties sinds de introductie van de vaccinatie voor Haemophilus influenzae type b, de meningokokkenserogroep C en pneumokokken, is ook de ervaring met het beoordelen van het ernstig zieke kind afgenomen. Per jaar overlijden 8 tot 23 kinderen in Nederland aan een infectieziekte die bij tijdige onderkenning goed te behandelen zou zijn geweest.1 Dit artikel bespreekt de belangrijkste, deels nieuwe inzichten bij de beoordeling van en het beleid bij kinderen met koorts, zoals verwoord in de recent gepubliceerde NVK-richtlijn Koorts in de tweede lijn bij kinderen van 0-16 jaar.