Praktische Pediatrie

Het rode oog is een aandoening die vooral in de huisartsenpraktijk wordt gezien. Kinderen tot en met 11 jaar zijn

Een lumbaalpunctie bij een zuigeling wordt veelal uitgevoerd in zijligging. Uitvoering in zittende houding blijkt echter een aantal voordelen te hebben. Zo is de interspinale ruimte significant groter, wat de procedure kan vergemakkelijken.1 Daarnaast wordt aan de zuigeling meer comfort geboden, doordat deze zittende positie een meer natuurlijke houding vormt. Tevens wordt overmatige flexie van de nek voorkomen. Naar onze ervaring lijkt de zittende houding een veilig alternatief voor de traditionele zijligging voor het uitvoeren van een lumbaalpunctie.

Bij de toepassing van dermatocorticosteroïden hebben kinderartsen regelmatig te maken met steroïdangst bij de ouders. De werking en het risico op bijwerkingen van dermatocorticosteroïden hangen af van meerdere factoren, zoals de chemische eigenschappen van het steroïdmolecuul, het vehiculum en de toestand van de huid. Deze factoren worden in het artikel toegelicht. De kans op zowel lokale als systemische bijwerkingen is groter naarmate het dermatocorticosteroïd een hogere potentie (hogere klasse) heeft, een grotere biologische beschikbaarheid heeft en frequenter en langduriger gebruikt wordt. De meest gemelde lokale en systemische bijwerkingen zullen worden besproken. Bij zorgvuldig gebruik van dermatocorticosteroïden is het risico op lokale en systemische bijwerkingen erg klein. In het artikel worden praktische ‘regels’ besproken die u kunt toepassen om de kans op bijwerkingen van dermatocorticosteroïden bij kinderen te verminderen.

Hoewel elke erfelijke huidaandoening op zichzelf zeldzaam is, komen erfelijke aandoeningen waarbij de huid betrokken is als

Huidafwijkingen bij kinderen komen vaak voor en kunnen een grote impact hebben op het functioneren van een kind. Een huidafwijking kan op zichzelf staan, maar ook het kenmerk van een onderliggend ziektebeeld bij een kind zijn of wijzen op een vorm van kindermishandeling of automutilatie. Derhalve is het belangrijk dat huidafwijkingen bij kinderen tijdig herkend, beoordeeld, begeleid en zo nodig verwezen worden. Aangezien de Jeugdgezondheidszorg (JGZ) in Nederland ieder kind van geboorte tot in de puberteit regelmatig ziet en uit de kleren beoordeelt, kunnen zij deze preventieve taak vervullen. Ten behoeve hiervan is in 2012 de JGZ-richtlijn Huidafwijkingen uitgekomen met daarin de taakomschrijving en richtlijn voor de preventie, signalering, diagnostiek, begeleiding en verwijzing van kinderen met een huidafwijking door de JGZ. Deze richtlijn is niet alleen zeer bruikbaar voor kinderartsen, maar is ook een goede aanleiding om tot samenwerkingafspraken te komen met alle disciplines betrokken bij kinderen met huidafwijkingen.

Kinderdermatologie staat voor de tweede keer op het menu. In het themanummer van december 2010 stond een interview met Suzanne Pasmans en Maurice van Steensel. Pasmans was de rijzende ster binnen de kinderdermatologie. Voor dit nummer kon ik (opnieuw) niet om haar heen: haar ster rijst nog steeds en er zijn bijzondere nieuwe ontwikkelingen. Bovendien zijn echte kinderdermatologen dun gezaaid; er zijn er maar een stuk of vijf. Haar tegenhanger is ditmaal ‘oudgediende’ Henk Sillevis Smitt. Waar Pasmans’ hart vooral uitgaat naar verbetering van de zorg door onderzoek en innovatie, is Sillevis Smitt een rasechte clinicus. Met de één kijk ik wat meer vooruit, met de ander wat meer terug: twee visies op de kinderdermatologie.