Praktische Pediatrie

Koortsconvulsies komen veel voor bij jonge kinderen. Bij de meeste van deze kinderen heeft dat geen gevolgen voor hun verdere gezondheid. Een klein deel van deze kinderen heeft echter een genetisch bepaald, koortsgevoelig epilepsiesyndroom. Het tijdig diagnosticeren van deze syndromen is belangrijk voor 1) het instellen van een adequate behandeling, 2) het onderkennen van comorbiditeit en 3) genetische counseling van de familie.

In Nederland overlijden jaarlijks circa 1100 kinderen. De Wet verplicht behandelend artsen om voordat zij een verklaring van overlijden afgeven, in alle gevallen van overlijden van minderjarigen te overleggen met de gemeentelijk lijkschouwer over de aard en oorzaak van het overlijden. Wanneer na het overlijden van een minderjarige de doodsoorzaak niet (voldoende) duidelijk is, maar er geen aanwijzingen zijn voor niet-natuurlijk overlijden, kan nader onderzoek naar de doodsoorzaak van het kind worden verricht. Dit handelingsprotocol beschrijft wanneer en hoe door betrokken specialismen een nader onderzoek naar de doodsoorzaak kan worden gestart, welke informatie wordt verzameld, welke (aanvullende) onderzoeken worden uitgevoerd, welke materialen worden afgenomen, hoe de ouders worden begeleid en hoe de verkregen informatie vervolgens wordt besproken en geregistreerd.

Sociale pediatrie is een jong subspecialisme, maar het heeft oude wortels. Zoals in het navolgende interview wordt benadrukt door zowel Elise van de Putte als Boudien Flapper: de principes van de sociale pediatrie horen aan de basis te liggen van de manier van werken van elke (algemeen) kinderarts. Ook het woord ‘geneeskunst’, een van de thema’s van dit nummer, kwam tijdens de gesprekken voorbij.

Door een hoger geworden administratielast staat de tijd in een spreekuur die daadwerkelijk aan de patiënt kan worden besteed, toenemend onder druk. Daarom, en omdat assertievere, geletterde ouders hier steeds vaker om vragen, wordt voor (aanvullende) informatie meer en meer verwezen naar folders of websites. Ook wordt (ouders van) patiënten ter voorbereiding of ter controle gevraagd scoreformulieren of vragenlijsten in te vullen. Voor de laaggeletterde ouder leidt dit steeds meer tot problemen.

Somatisch onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten (SOLK) komen veel voor. Neurobiologische, cognitieve, emotionele en sociale factoren staan centraal in de verklaringsmodellen. Communicatieaspecten zijn cruciaal in de aanpak. Erkenning van de klacht en gestructureerde exploratie zijn voorwaarden en rechtvaardigen een grotere tijdsinvestering dan gebruikelijk. Leidraad bij de exploratie is het biopsychosociale model.

Het ontwikkeling van een gameverslaving kan beginnen met het spelen van een onschuldig spelletje op internet. Een gameverslaving is de dwangmatige behoefte om games te spelen en/of te winnen. Iemand met een gameverslaving speelt overmatig lang games, met alle negatieve gevolgen voor de gezondheid en het sociale leven van dien. Een jongere met een gameverslaving kan zich presenteren met lichamelijke klachten als moeheid, slaapproblemen en over- of ondergewicht. Bij deze klachten wordt niet meteen gedacht aan gamen en gameverslaving. Gameverslaving komt vaker voor bij kinderen en jongeren met angst, depressie, ADHD, opstandig gedrag, een autismespectrumstoornis, een introverte persoonlijkheid en hechtingsproblematiek. Tevens is er bij gameverslaving een verhoogde kans op het gebruik van andere middelen zoals tabak, alcohol en (illegale) drugs. Door de opkomende problematiek rondom gamen is in de DSM-5 voor het eerst de stoornis ‘Internet Gaming’ opgenomen. Gezien het feit dat gameverslaving onder jongeren steeds vaker voorkomt, luidt het advies om bij diverse lichamelijke klachten een media-anamnese op te nemen in uw standaardanamnese. Indien er sprake is van overmatig gamen, kunt u als kinderarts starten met adviezen. Blijkt dit niet voldoende, dan is verwijzing naar een gespecialiseerde instelling op zijn plaats.