Overtraining, een niet te verwaarlozen probleem in de sport
Succesvolle training bestaat uit periodes van toenemende trainingsbelasting (overloadfase), afgewisseld met herstelfases van actieve rust. De herstelfase moet afgestemd worden op de overloadfase, anders begint de atleet de volgende overloadfase met een rest vermoeidheid. Hierdoor is er stagnatie of achteruitgang in prestatievermogen. De duur van de benodigde herstelperiode is bepalend voor de classificatie van overtraining. Er bestaat functionele en niet-functionele overreaching (FOR en NFOR). Bij FOR is de atleet binnen twee weken hersteld, terwijl dit bij NFOR enkele weken tot zes maanden vergt. Bij het overtrainingssyndroom (OTS) kan dat zelfs tot een jaar duren. NFOR en OTS komen vaak voor bij topsporters, meer bij duursporters dan bij andere sporters. Behalve bloedlactaat en hartfrequentie na inspanning zijn er weinig methoden om overbelasting op te sporen. Psychomotorische testen lijken wel een goed alternatief. De fysiotherapeut kan het herstel versnellen met massage en hydrotherapie.
Leerdoelen
Na het bestuderen van deze collectie:
- begrijpt u dat belasting en herstel een onlosmakelijke eenheid vormen
- begrijpt u dat alleen een drastische vermindering van de trainingsbelasting in de herstelfase tot supercompensatie leidt
- begrijpt u dat niet een hoge trainingsintensiteit, maar een te groot volume predisponerend is voor overreaching of overtraining
- kunt u samen met de coach beoordelen of de trainingsbelasting adequaat is geweest
- weet u hoe aan de hand van gerichte inspanningstests met bloedlactaat en hartfrequentie te bepalen is of een voorafgaande trainingsfase te zwaar is geweest