Nurse Academy

De ziekte van Parkinson is een progressieve neurodegeneratieve aandoening. Meestal treft de aandoening patiënten boven de 60 jaar en komt evenveel voor bij mannen als bij vrouwen. Door demografische ontwikkelingen wordt er een toename verwacht van het aantal patiënten in de komende jaren. In de eerste jaren verloopt de behandeling met medicatie veelal zonder complicaties, maar na verloop van tijd treden er veranderingen op en spreekt men van ‘wearingoff’ of ‘end-of-dose’. Ook komen dystonieën voor. Dit artikel geeft aan de hand van een casus, waarin het klinisch redeneren is geïntegreerd, meer inzicht in wat deze begrippen inhouden.

Cocaïne is een stimulerende drug met psychische en lichamelijke effecten. Een overdosis kan effect hebben op vrijwel alle orgaansystemen en dodelijk verlopen. De behandeling bestaat uit symptoombestrijding en goede monitoring van vitale functies. Vaak heeft de cocaïnegebruiker ook andere middelen genomen, hetgeen de behandeling compliceert. Chronisch gebruik kan verschillende cognitieve functies aantasten, bijdragen aan psychiatrische beelden als depressie en psychotische wanen en uitmonden in tal van lichamelijke complicaties. De complicaties zijn zowel direct gerelateerd aan de wijze van gebruik (zoals chronische ontsteking van neus en bijholten en verslechterde longfunctie) als indirect ontstaan door stimulatie van het centrale en perifere zenuwstelsel. Complicaties aan hart en vaatstelsel zijn hiervan een voorbeeld. Chronisch gebruik kan ook leiden tot misbruik en afhankelijkheid. Lang niet alle patiënten met cocaïneproblematiek zijn echter bij hulpverleners bekend. Bij het behandelen van acute gezondheidsverstoringen na cocaïnegebruik is het dus zinvol om probleemgebruik uit te vragen. In dit artikel leest u over cocaïne, de effecten op het hart en hoe u de patiënt uit de casus kunt behandelen.

Bij patiënten die langdurig behandeld (gaan) worden met intraveneuze medicatie, zoals chemotherapie, kan gekozen worden voor een volledig implanteerbaar toedienings- of poortsysteem, de port-a-cath®. Dit gebeurt altijd in overleg met de behandelend arts. De verpleegkundige speelt hierbij een belangrijke rol, omdat zij de patiënten regelmatig ziet tijdens de (langdurige, soms levenslange) intraveneuze behandeling en daardoor goed kan observeren of een patiënt moeilijk te prikken is en/of prikangst heeft. De verpleegkundige heeft in deze naar de patiënt en de behandelend arts toe een adviserende rol. Daarom is het belangrijk dat de verpleegkundige over voldoende kennis beschikt wat betreft de verzorging en het aanprikken van de port-a-cath® en de mogelijke complicaties die kunnen optreden.

Dit artikel gaat over anti-epileptica, voorgeschreven bij epilepsie. Zowel de behandelwijze, interacties, bijwerkingen als specifieke aandachtspunten worden besproken. Epilepsie is een klinische diagnose die primair wordt gesteld op basis van de anamnese en de aanvalsbeschrijving. De definitie luidt dat het een aandoening van de hersenen betreft waarbij minstens één epileptische aanval optreedt en die gekenmerkt wordt door een voortdurende predispositie tot het genereren van epileptische aanvallen en door de neurobiologische, cognitieve, psychologische en sociale gevolgen. Om de juiste medicatie te kiezen is het van belang epilepsie te classificeren op basis van aanvalstype en epilepsiesyndroom. In Nederland zijn ongeveer 84.000 patiënten met actieve epilepsie; dat wil zeggen, dat zij in de afgelopen vijf jaar aanvallen hebben gehad of nog anti-epileptica gebruiken.

De lever heet in het Latijn hepar. Het is een uniek orgaan. De lever heeft maar liefst zeven verschillende functies en is het enige orgaan dat kan regenereren! In dit artikel worden de anatomie en fysiologie beschreven van een gezonde lever. Daarnaast is er aandacht voor leverfalen, waarbij duidelijk wordt dat de mens niet zonder lever kan functioneren.

In de zorg wordt op vele momenten informatie overgedragen, niet alleen tussen afdelingen en zorginstellingen maar ook tussen diensten. De overdracht is een risicomoment waarin essentiële informatie verloren kan gaan, met grote gevolgen voor de patiëntveiligheid. Een zorgvuldige overdracht van zowel informatie als verantwoordelijkheid is noodzakelijk om de patiëntveiligheid en continuïteit van de zorg te kunnen garanderen. Uit onderzoek naar fouten bleek dat deze voor 80% te wijten waren aan miscommunicatie tussen zorgprofessionals.