A&I

Hoewel de Nederlandse reanimatiezorg uitstekend georganiseerd is, blijft de mortaliteit van langdurige reanimatie hoog. Om bij patiënten met een refractair arrest de circulatie te herstellen en ischemie te voorkomen, wordt steeds meer gebruikgemaakt van extracorporele cardiopulmonaire reanimatie (ECPR). Dit is een potentieel levensreddende, maar ook invasieve en kostbare behandeling met grote kans op complicaties. Bovendien is de daadwerkelijke effectiviteit nog steeds onderwerp van discussie. Om de plaats van ECPR voor reanimaties buiten het ziekenhuis te kunnen vaststellen is het belangrijk te weten wanneer en bij wie ECPR een geschikte behandeling kan zijn, maar ook om zich bewust te zijn van de mogelijke keerzijde van ECPR vanuit individueel en maatschappelijk perspectief. Dit artikel gaat in op de huidige inzet van ECPR en geeft aanknopingspunten om geschikte kandidaten te herkennen. Daarnaast wordt gekeken naar de kosteneffectiviteit van deze behandeling.

Alarmmoeheid blijft een grote uitdaging binnen de IC en OK. Er kunnen belangrijke stappen worden gezet in het optimaliseren van alarmmanagement door gerichte maatregelen, zoals het aanpassen van alarmprofielen, het instellen van alarmvertragingen, het gebruik van betrouwbaardere sensoren, het optimaliseren van alarmketens op basis van nieuwste technieken en normen, en het verhogen van bewustwording bij zorgverleners.

De belasting van een IC-behandeling weegt soms niet op tegen het nut. Welke criteria worden gehanteerd voor het begrip disproportionaliteit? Daar wordt door zorgverleners én patiënten verschillend over gedacht. Er is nu een uitgangspunt voorgesteld waarbij voor een volledige IC-behandeling een realistisch uitzicht moet bestaan op ten minste een halfjaar overleving met redelijke kwaliteit van leven.

Door de toenemende vergrijzing groeit het aantal kwetsbare oudere patiënten met multimorbiditeit en het aantal patiënten dat met een heupfractuur wordt opgenomen. Zij hebben een verhoogd risico op negatieve gezondheidsuitkomsten, zoals verlies van functionaliteit, (verlengde) ziekenhuisopname en overlijden. Ook na een heupoperatie is kwetsbaarheid een voorspeller van een slechte functionele uitkomst; bovendien leidt een heupfractuur tot hoge mortaliteit, morbiditeit en zorgkosten. Bij kwetsbare oudere patiënten met een heupfractuur is sprake van een dubbele ziektelast. In deze groep is de heupfractuur vaak een uiting van deze kwetsbaarheid en een teken van de palliatieve fase die palliatieve zorg behoeft: het laatste levensjaar. In hoeverre is operatieve behandeling van deze heupfractuur passende zorg die bijdraagt aan de kwaliteit van leven en sterven in deze laatste levensfase? Vanuit die context is het SPING-blok ontwikkeld en geïmplementeerd als onderdeel van niet-operatieve behandeling van heupfracturen bij deze patiënten.

Designerdrugs of nieuwe psychoactieve stoffen (NPS) zijn synthetische middelen met kleine chemische aanpassingen waardoor de wetgeving wordt omzeild. Designerbenzodiazepines, een subcategorie hiervan, vormen een groeiend probleem door hun toegankelijkheid via onlinewinkels en het ontbreken van strikte regulering. Sinds enkele jaren stijgt daarmee ook het aantal intoxicaties met designerbenzodiazepines in Nederland sterk. De kleine chemische aanpassingen aan de bekende benzodiazepines zorgen voor een andere farmacokinetiek, waarbij voornamelijk een langere halfwaardetijd bereikt wordt. Intoxicaties met designerbenzodiazepines kennen een zeer diverse ernst in klinische presentatie en beloop, maar vertonen vergelijkbare symptomen als intoxicaties met klassieke benzodiazepines. De acute opvang van deze intoxicaties verloopt volgens standaardrichtlijnen voor intoxicaties, waarbij de overdracht van het ambulancepersoneel, de (hetero-)anamnese en samenwerking met de ziekenhuisapotheker van essentieel belang zijn.

Spierzwakte en verminderde kwaliteit van leven na behandeling op de Intensive Care is een groot probleem. Spierafbraak en verminderde voeding tijdens kritieke ziekte spelen hier een belangrijke rol; om dit te verhelpen werd tot voor kort aangeraden in de acute fase van kritieke ziekte eiwitrijke voeding toe te dienen. Recente studies tonen echter aan dat deze behandeling niet werkt en zelfs schadelijk is, waarschijnlijk door de anabole resistentie van kritieke ziekte en de remming van autofagie. In dit artikel nemen we de recente studies door en bespreken we de meest relevante recente bevindingen. We bieden hiermee een handvat voor de clinicus om een veilige proteïnedosis voor te schrijven in de acute fase van kritieke ziekte.