Nascholing voor en door zorgprofessionals

Een loonsanctiebesluit moet vóór het einde van de (verlengde) wachttijd opgelegd worden. Daarna is dit niet meer mogelijk. Wanneer er sprake is van samengesteld verzuim, verdient het aanbeveling om de datum einde wachttijd te controleren. De duur van de loonsanctie is maximaal 52 weken, maar kan worden bekort als de werkgever de gesanctioneerde tekortkomingen herstelt. Tijdens de duur van de loonsanctie geldt voor de arbeidsovereenkomst het opzegverbod tijdens ziekte. Een beëindiging met wederzijds goedvinden tijdens de loonsanctie is riskant voor de werknemer aangezien hij dan mogelijk geen uitkering kan krijgen op grond van WIA, WW of ZW kan krijgen. De werkgever kan bezwaar en beroep instellen tegen een loonsanctiebesluit. De werknemer kan bezwaar en beroep instellen tegen het besluit om geen loonsanctie op te leggen of tegen het besluit om de loonsanctie te bekorten in duur. Wordt een loonsanctiebesluit vernietigd dan bestaat de mogelijkheid dat het UWV de schade aan de werkgever tot een bepaalde hoogte moet vergoeden.

AD(H)D is vooral bekend als een ziekte die voorkomt op de kinderleeftijd. Minder bekend is dat bij een groot deel van deze kinderen de symptomen ook op de volwassen leeftijd blijven bestaan, maar dat de klachtenpresentatie bij volwassen kan verschillen van AD(H)D op de kinderleeftijd. Tegenwoordig wordt AD((H)D niet meer gezien als een gedragsstoornis, maar als een informatieverwerkingsstoornis, waarbij door een aangeboren en erfelijke verandering van vooral de prefrontale cortex minder 'filtering' van informatie plaatsvindt. Er worden in de nieuwe DSM drie subtypen van ADHD onderscheiden. De behandeling bestaat uit twee pijlers: medicamenteuze behandeling en psychologische begeleiding met psycho-educatie. Het zo vroeg mogelijk onderkennen van AD(H)D op de volwassen leeftijd is van groot belang, omdat AD(H)D een flink hoger risico heeft op bijkomende psychiatrische problematiek, als gevolg waarvan ook vaak maatschappelijke problematiek ontstaat. Ook op het werk kan AD(H)D leiden tot problemen, die met goede herkenning wel kunnen worden begeleid.

De bedrijfsarts en de fysiotherapeut kunnen eigenlijk niet zonder elkaar, maar vinden elkaar bij verzuim nauwelijks. Juist bij fysieke problemen is uitwisseling van informatie in het kader van de re-integratie echter zeer belangrijk. In feite is multidisciplinaire samenwerking het concept voor de toekomst. In de huisartsenpraktijk is dit al gemeengoed, maar in de bedrijfsgezondheidszorg is het nog onvoldoende ontwikkeld. Dit is opvallend omdat in richtlijnen, opgesteld door samenwerkende beroepsverenigingen, de doelstelling juist is om een beter resultaat te behalen door elkaar op het juiste moment te ondersteunen. Dit artikel beschrijft het proces van re-integratie en de rol van de bedrijfsarts en wil ook een oproep zijn om beter met elkaar samen te werken.

De ergonomische beoordeling van de werkplek, zoals deze door eerstelijns fysiotherapeuten kan worden uitgevoerd, creëert kansen. Kennis op dit gebied biedt praktische handvatten voor eerstelijns paramedici om advies en begeleiding van patiënten op de werkplek op gefundeerde wijze gestalte te geven. Dit artikel zoomt in op aspecten rondom aan de werkplek gerelateerde klachten: risico’s, klachten, preventie, meetmethodes en mogelijke oplossingen. De opgedane kennis is niet alleen in te zetten voor een betere advisering en behandeling van patiënten met klachten die voortkomen uit hun beroepsuitoefening, maar ook op het gebied van voorlichting voor werkgevers omtrent de ziektewet en de grote risico’s die zij lopen wanneer er geen verplichte risico-inventarisatie is gemaakt.

Zelfverwaarlozing onder ouderen komt voor in de thuissituatie, maar ook na opname in een instelling kan het risico daarop bestaan. Zelfverwaarlozing levert risico’s op voor de cliënt, waardoor interventie nodig kan zijn. Zorgverleners worden soms dagelijks geconfronteerd met een dilemma: een cliënt beschermen tegen (het risico op) zelfverwaarlozing, door tegen zijn wil maatregelen te nemen, of het beschermen van diens autonomie. Dit artikel verkent de diagnostische criteria van zelfverwaarlozing en werkt een methode uit om tot een moreel besluit te komen dat aansluit bij het perspectief van de cliënt en diens volledige context.

Omgaan met cognitieve communicatieproblemen bij personen zonder afasie